Week 25: El Nido, Port Barton en Puerto Princesa

Weer up to date! En ik heb begrepen dat onze zonnige groetjes goed zijn aangekomen en jullie afgelopen weekend ook eindelijk hebben mogen genieten van een fijn weertje. Momenteel zitten we ruim een week op Palawan, waar we via Coron, El Nido en het kleine maar erg charming Port Barton naar Puerto Princesa gereisd zijn. Een van de bekendere, maar daardoor zeker niet minder mooie, routes. Wat is dit eiland paradijselijk mooi! Normaal ben ik niet zo’n fan van de zee, omdat ik het eng vind, maar aangezien het water hier helderder is dan zwembadwater vind ik het wel prima. Wederom een fijn en avontuurlijk weekje samen met mamsie, met veel prachtige dingen, maar helaas ook minder fijne dingen. Maar daarover zo meer.

Donderdag ochtend vertrokken we keurig op tijd met een tricycle naar de haven van Coron. Een tricycle is een scootertje waarbij een klein karretje zit aangebouwd – soort van tuk tuk dus, maar dan net anders. Op veel plekken zou ik deze niet nemen, maar soms heb je geen keuze. Zo ook vandaag, aangezien er op dit eilandje niet veel anders rijdt dan tricycles. Na een enerverend ritje, met veel te weinig ruimte, kwamen we na een kwartier aan in de haven. Ook weer meegemaakt, haha. Vandaag zouden we per boot vanaf Coron naar El Nido reizen. De boot was een stuk kleiner dan dat ik gewend was vanaf Thailand, maar voer gelukkig wel op ongeveer hetzelfde tempo. Aangekomen in El Nido was onze hotelkamer nog niet gereed, dus besloten we eerst maar wat te gaan eten. El Nido is berucht om zijn vele zieke toeristen, dus we wisten dat we voorzichtig moesten zijn met eten. Op internet hadden we daarom al wat research gedaan en zo kwamen we terecht bij Boutique and Arts Bar in het kleine centrumpje van El Nido. Na de lunch liepen we nog even het stadje door, voor we terugliepen naar het hotel. Het sfeertje op El Nido vond ik vergelijkbaar met Koh Tao (Thailand), erg relaxt en fijn. In het hotel aangekomen werden we netjes naar onze kamer gebracht, welke we direct weer verlieten nadat we onze spullen hadden neergezet. Via het stadje liepen we naar het strand waar we bij een erg fijn strandbarretje terecht kwamen en de rest van de middag maar hebben genoten van de uitzichten, drankjes en schattige kindjes. Zoals bekend kan ik niet te lang stilzitten, dus toen een klein schattig meisje in het water aan het spelen was besloot ik een foto en praatje te gaan maken. Even deed dit meisje mij denken aan mijn schattige nichtje. Nadat we wat gespeeld hadden besloot ik samen met Joy, het meisje, een ijsje te halen. Daarna was het kind uiteraard niet meer bij onze tafel weg te slaan tot haar vriendjes kwamen. Nadat de zon onder was aten we nog wat bij Boutique and Arts bar en gingen we lekker terug naar het hotel.

Vrijdag ontbeten we op het dakterras van het hotel met prachtige uitzichten over zee. Heerlijk wakker worden op deze manier, zelfs met mijn ochtendhumeur. Na het ontbijt liepen we richting het stadje om een scootertje te huren. Mam vindt het rijden hier niet heel fijn, dus we besloten eentje te delen. Met de scooter reden we allereerst naar een watervalletje. Het grootste deel van het eiland heeft gewoon normale cement wegen, maar het laatste stuk bestond de weg uit zand, geulen en keien… lekker veilig ook. Bij een huisje parkeerden we onze scooter en moesten we vervolgens nog een half uur hiken via prachtige gebieden en over 5 riviertjes klimmen om bij de waterval te komen. De waterval zelf viel tegen, maar de hike ernaartoe (en terug) was het het zo ontzettend waard! Vanaf hier reden we dezelfde leuke route terug en omdat het al later was dan gepland, besloten we Napcan beach te laten voor wat het was en door te rijden naar Marimegmeg beach om te gaan ziplinen. Aangekomen bij de zipline begon het eerste avontuur al: “klim deze ‘heuvel’ maar even hoog. Even voor jullie beeld, die ging in een hoek van 45 graden omhoog… en dat met een gevoelstemperatuur van ongeveer 40 graadjes. Compleet bezweet kwamen we aan bij de zipline en dit was nog niet eens angstzweet haha. Ondanks dat mam en ik beide hoogtevrees hebben, besloten we de knop om te draaien en gewoon te gaan. Aan het begin was het wel eng, maar al vrij snel nam het gevoel van overwinning het over en genoten we enorm van alle prachtige uitzichten en de helderblauwe zee onder ons. Vanaf het eindpunt liepen we via een zandpaadje, welke de eilandjes met elkaar verbond, terug naar het beginpunt en reden we terug richting El Nido town om de scooter in te leveren. De rest van de avond hebben we lekker genoten bij een strandbarretje van de zonsondergang en het fijne sfeertje.

Zaterdag was ik blij verrast om gele watermeloen op mijn bord te vinden tijdens het ontbijt, yummy! Na het ontbijt wilden we een glazen kajak huren, maar helaas stond er te veel wind en zijn deze kajaks te gevoelig voor golven en stroming, dus mocht dit niet. Na dit verwerkt te hebben bij een heerlijk koffiebarretje met ijskoffie en een panini, besloten we maar een normale kajak te gaan huren. Gelukkig mocht dit wel! Met de kajak besloten we naar het voor de locals favoriete onbewoonde eilandje tegenover ons te kajakken en hier te gaan chillen. De weg ernaar toe was echter zwaarder, tegen de stroming in, en verder dan verwacht, maar eenmaal aangekomen was het het dubbel en dwars waard. Wat was het prachtig hier! Echt een eilandje die je normaal van google haalt. Inclusief een schommel boven de helderblauw/groene zee en het witte zandstrand. Wauw! Na wat gerelaxt te hebben op het eilandje, begonnen we aan onze weg terug, omdat de kajak om 4pm ingeleverd diende te worden. Gelukkig hadden we de stroming nu aardig mee en ging dit soepeler en kwamen we dan ruim optijd aan. De rest van de avond hebben we, verassend genoeg, weer bij het strandbarretje gezeten.

Zondag ochtend namen we de bus van El Nido naar Port Barton. Port Barton is een klein plaatsje ongeveer halverwege El Nido en Puerto Princesa, ondanks dat het door veel mensen word overgeslagen (vind ik het juist leuker door worden), kreeg ik dit plaatsje aangeraden en hadden we er erg goede dingen over gelezen, dus besloten we dit toch in onze route te plannen. De rit naar Port Barton ging niet zo gemoedelijk als het stadje zelf is. Onze chauffeur was aardig asociaal aan het rijden en binnen een uur hadden we dan ook al minimaal 3 net niet aanrijdingen, kei eng! We waren dan ook erg blij toen we eenmaal in Port Barton aankwamen. In Port Barton verbleven we in een schattig klein guesthouse in de middle of nowhere. Nadat de oudere dame ons had ingecheckt liepen we richting het stadje om te gaan lunchen. Ondanks dat we perongeluk bij een vegetarische bar beland waren, was het eten er wel erg lekker. Na de lunch besloten we bij het strand een kokosnoot te halen, omdat dit natuurlijk iets is wat je op zo’n eiland gewoon moet doen. Helaas waren de kokosnoten niet erg vers en heeft mam dan ook een slechte ervaring met kokosnoten nu. Toen we terugliepen vanaf het strand richting het stadje kregen we een ticket voor een free drink, dus besloten we maar op speurtocht te gaan – echte Nederlanders… Nadat we door het gehele dorp geleid waren, wat we kei leuk vonden om te bekijken, belandde we eindelijk bij het barretje van het kaartje. Wat een ontzettend fijn barretje in de “jungle” was dit, met enorm chille hangstoelen, lekkere drankjes, heerlijk eten en schattige beestjes. We zijn dan ook maar de rest van de dag hier lekker relaxt blijven hangen.

Maandag ging de wekker weer optijd, omdat we een snorkeltrip zouden hebben. Echter ging de dag iets anders dan gepland vandaag… Toen ik eenmaal opstond voelde ik mij namelijk ineens ontzettend ziek. Omdat ik niet graag opgeef en toch wel graag met schildpadden wilde zwemmen, besloot ik het gewoon te proberen en liepen we toch naar de afgesproken plek. Daar aangekomen hebben we ruim een kwartier gewacht op de tourguide, welke nooit is komen opdagen… Beetje jammer, maar dat bleek deze keer een zegen! Weer terug aangekomen bij ons guesthouse ben ik namelijk teruggegaan naar bed en heb ik de gehele dag ook niks meer kunnen doen. Hier had ik geen betere timing voor kunnen hebben overigens, want in Port Barton hebben ze enkel stroom tussen 18-24u. Een dagje ziek zweten in de hitte dus… Never been better. Mam vermaakt zichzelf gelukkig prima en is nog het stadje in geweest en heeft lekker in een hangmatje gehangen bij het guesthouse.

Dinsdag ochtend ging het gelukkig iets beter en besloten we voor onze pickup te gaan ontbijten bij het vegetarische barretje in het stadje. Na het ontbijt gingen we terug naar het guesthouse om spulletjes in te pakken en was het tijd om Port Barton te verlaten, back to civilization. Godzijdank was de rit vandaag beter dan de rit naar Port Barton en kwamen we zonder problemen aan in Puerto Princesa. Eenmaal aangekomen, besloten we bij het hotel te gaan relaxten, omdat ik toch nog wel heel moe was en steken door mijn lichaam had. Genieten van fatsoenlijk bereik en airco dus maar.

Woensdag voelde ik me, behalve een verkoudheidje, weer fit en besloten we een scootertje te huren om naar de Ihawig Prison and Penal Farm te gaan. Deze gevangenis is ook wel bekend als “de gevangenis zonder muren”. Een plek waar alle moordenaars, verkrachters en drugsgebruikers zomaar weg kunnen lopen. Het terrein is omringd door rijstvelden, bergen, een snelweg en een rivier. In de gevangenis zitten in totaal 1.800 gevangenen onderverdeeld in minimum, medium en maximum security, allemaal mannen. Van deze 1.800, mogen 450 minimum gevangenen, ook wel ‘trustees’, tot zonsondergang vrij rondlopen, fietsen of werken op het land. Er is geen omheining of bewaking voor hen. Nu zou je denken, maar dan lopen ze toch weg? Dit is het mooie aan de gevangenis zonder muren, hier hoef je niet te ontsnappen. De mannen die hier zitten, zijn al jarenlang door het rechtssysteem heen gegaan en hebben eindelijk weer hun ‘vrijheid’ terug. Wanneer er toch iemand besluit een poging te doen, worden direct alle hulpdiensten ingeschakeld en bij terugkeer wordt deze gevangene 3-6 jaar lang in maximum gestopt. Het is ze het risico niet waard. We begonnen onze gevangenis trip bij de minimum security. Hier deelden we snoepjes uit, praatte we wat met gevangenen, trustees en een guard en werd zelfs onze scooter (ongevraagd) gewassen. Vanaf de minimum kwamen we terecht bij een hutje waar 4 gevangenen “werkten” in een tuintje. Hier werden we, wederom, ontzettend vriendelijk ontvangen. Vanaf het hutje reden we door naar een “guestcenter”, welke ook geleid werd door gevangenen en reden we nog wat door. We kwamen in aanraking met een man die al 30 jaar vast zat. Terwijl hij zijn hoedje af deed, grapte hij “als je hier zo lang zit, verlies je ook al je haar”. Wat een bijzonder indrukwekkende ervaring was dit! Na een middagje gevangenis reden we terug naar Puerto Princesa. Toen ik een maccie spotte was de keuze voor lunch niet meer zo lastig, nuggies kiplekker! Met een volle buik reden we vervolgens naar Plaza Cuartel, een WOII-monument. Op deze plek hebben de Japanners tijdens de oorlog 150 Amerikaanse mannen levend verbrand. Het monument klinkt indrukwekkender dan het is en is eigenlijk niet meer dan een parkje, helaas. Vanaf het monument liepen we door naar een kathedraal en een haven parkje in Puerto Princesa Bay, voordat we terug gingen naar het hotel.

Vandaag ging wederom de wekker weer erg vroeg. Na een ontbijtje werden we, samen met 5 anderen, opgehaald om naar Puerto Princesa Underground River te gaan. Een 8.2km bevaarbare ondergrondse rivier, welke door de UNESCO is benoemd tot een van de zeven wereldwonderen. Om bij de rivier te komen, moesten we eerst ruim 2 uur in het busje zitten. Eenmaal aangekomen in de haven wachtte we nog ruim anderhalf uur, voordat we eindelijk op een boot gingen naar het Puerto Princesa Subterranean River National Park. Gelukkig hadden we ons hierop ingesteld, aangezien dit een enorme toeristische attractie is. Aangekomen in het Nationale Park genoten we wat van de uitzichten, voordat we richting de ingang van rivier gingen. Ook hier weer wachten, wachten en nog meer wachten. Maar toen we dan EIN-DE-LIJK aan de beurt waren, bleek de rivier het wachten meer dan waard! Gewapend met een audiotour en gids met zaklamp voeren we de grot binnen. Tijdens de tocht wijst de gids met zijn lampje op verschillende ‘beelden’ en vliegen er constant vleermuizen om je heen. Wauw! Wat een ervaring! Het blijft bijzonder en prachtig wat de natuur kan doen! Na de tour werden we weer netjes teruggevaren naar het vaste land, waar we lunch kregen, voordat we terugreden naar ons hotel.

Helaas is het alweer onze laatste dag op dit fantastisch mooie en fijne eiland. Morgen zullen we terugvliegen naar Manila, waar we zaterdag nog een slum tour zullen doen en dan gaat mamsie helaas weer terug naar Nederland. Ik blijf dan tot woensdag in Manila, waarna ik naar Bali zal vliegen en mijn lieve Spaanse maatje mij een paar dagen later komt vergezellen. Nare, maar ook fijne vooruitzichten dus. Eerst nog even 2 daagjes genieten met mams!

Liefs vanuit het paradijs!