Week 33: Singapore, Cebu City en Moalboal
Blijf op de hoogte en volg Kim
06 Juni 2018 | Filipijnen, Tagbilaran City
Weer een weekje voorbij! Nog 6 te gaan. Ja je leest het goed, I’m coming home. De tijd is enorm gevlogen en vliegt nog steeds, maar ik ben er klaar voor. Het feit dat ik er klaar voor ben, betekend overigens niet dat ik me niet goed vermaak. Allesbehalve! Zeker aangezien ik weer in de Filipijnen ben. Mijn favoriete Aziatische land! Wat is dit land prachtig en de mensen zijn zo ontzettend lief en behulpzaam, stuk voor stuk. Drop the prejudices, the Philippines is the place to be!
Woensdag liepen we, nadat we hadden uitgecheckt, richting Starbucks. Behalve dat we hier genoten van koffie, deden we ook alvast enige research naar wat er te doen is in Cebu en omgeving. Halverwege de middag vertrokken we naar het ultra luxe vliegveld van Singapore. Alles is zo ontzettend modern hier, er staan geen rijen en het is lekker rustig in de hallen. Wat zou het leven een stuk makkelijker zijn als alle vliegvelden zo waren.
Donderdag nacht bleek al snel dat dit teveel gevraagd was, welcome back in Asia! Aangekomen op het vliegveld in Cebu mochten we eerst weer gezellig 2 uur lang in de rij wachten bij de douane. Daarna regelden we een simcard en boekten we een Grab naar ons hotel, waar we gelijk bij aankomst gingen slapen, aangezien het al 4am was. Begin van de middag werden we wakker en zochten we allereerst een Starbucks op. Gelukkig staat Cebu City bekend als mini Manila, dus was dit geen probleem. Starbucks in overschot. Na een nodige kop koffie wandelden we wat rond in Cebu City en kwamen we uit bij SM Mall, waar we genoten van de airco, aangezien het weer enorm warm was vandaag, en op ons gemak de Mall bekeken. Ik slaagde er zelfs nog in om een broekje en shirtje te scoren. Vooral het broekje was hard nodig, omdat al mijn andere broekjes allemaal veel te groot waren. Wat nou van reizen kom je aan… Nadat we uitgewinkeld waren bestelden we een Grab terug naar ons hotel. We besloten om niet te gaan lopen, omdat er een aardig groot verschil is tussen avond en overdag qua veiligheid. Better safe than sorry. In het winkelcentrum tegenover ons hotel aten we nog wat bij the Pancake house, ja echt welkom terug op de Filipijnen, en daarna hadden we een chill avondje bij het hotel.
Vrijdag bestelden we een Grab downtown. Na de dagelijkse kop koffie liepen we door naar El Niño Church, een van de oudste kerken van het land. In de kerk bleek een enorm grote bijeenkomst te zijn, we hebben overigens nooit kunnen uitvinden waarom. Daarna bekeken we de famous Magellan’s Cross, voor we doorliepen richting Carbon Market. Omdat Annemiek in Cebu geleefd heeft en ons vertelde dat de wijken aardig veilig waren, besloten we na de Carbon Market onszelf een Slum Tour te geven. Wat was dit ontzettend gaaf! Aangekomen in de sloppenwijken waren de mensen allen dolenthousiast en zo ontzettend lief! Iedereen glimlachte en zwaaide en probeerde een praatje met ons te maken. Midden op straat was er karaoke en toen we dit even stonden te bewonderen kwam er een man naar ons toe om te vertellen dat een andere man jarig was, of we een biertje met ze wilden doen. Natuurlijk zeiden we hier geen nee tegen, wat is er nou leuker dan socializen met locals. Wat een fijne middag! Na nog wat rond gelopen te hebben in de sloppenwijk, besloten we terug te lopen richting de Mall bij ons hotel. Hier vonden we perongeluk een Duitse bar, waar we maar zijn gaan eten.
Zaterdag was het weer een reisdagje. Het reis (en plan) gedeelte van het reizen vind ik echt verschrikkelijk. Ik snap dat het noodzakelijk is, maar het maakt het er niet leuker op. Daarnaast ga ik er met de reis meer tegenop zien, zo ook vandaag. Met een Grab gingen we naar het busstation toe. Hier aangekomen werd al snel duidelijk dat de Filipijnen nog niet echt een toeristische bestemming is. Leuk en goedkoop, maar in dit soort gevallen vaak niet zo handig. Waar je in Vietnam of Thailand bijvoorbeeld heel makkelijk een bus van A naar B pakt en deze bus je vaak nog van het hotel komt halen ook, was het hier allemaal erg onduidelijk en duurde het dan ook bijna een half uur voor we de goede bus gevonden hadden en deze vertrok. De bus was erg lokaal, klein en had geen airco. Fijn vooruitzicht. Waar we dan weer niks over kunnen zeggen, is het feit dat we samen ongeveer €2.20 betaalden voor een busritje van zo’n 5 uur (inclusief files). Dat red ik thuis nog niet eens van huis naar het centrum. Bizar goedkoop! Anyways, 5 uur later kwamen we aan in Moalboal, checkten we in bij ons guesthouse en liepen we naar de Mac voor avondeten. Nu hoor ik jullie denken: Kim en haar Maccie… Nou deze keer was het niet mijn fout, er was simpelweg niks anders in de buurt (open).
Zondag ochtend gingen we allereerst op zoek naar koffie, zonder succes overigens. Oh oh… hoe ga ik – en de mensen om mij heen – deze dag overleven. Huilen! Teleurgesteld kwamen we terug bij ons guesthouse waar we een scooter regelden. Op aanraden van de owner reden we vervolgens naar ‘white beach’. Hier aangekomen voldeed deze beach totaal niet aan de verwachtingen. Het strand was enorm druk, klein en smerig. Zo lag er overal plastic in het water. Zo ontzettend zonde! Totaal ook niet wat ik gewend ben van de Filipijnen. Na een stukje het strand overgelopen te hebben kwamen we een restaurantje tegen, waar we besloten te gaan lunchen. Na de lunch liepen we terug naar de scooter en besloten we maar rond te gaan rijden in Moalboal. Omdat er weinig te zien of te doen was, hebben we de rest van de middag maar spelletjes gespeeld bij het guesthouse en in de avond moesten we het weer doen met Mac.
Maandag werden we om 10 uur door onze gids opgehaald om te gaan canyoneeren. Canyoneering is stroomafwaarts klimmend, springend, glijdend en zwemmend, de weg afleggen in canyons. Aangekomen bij de locatie ontmoette we onze groep van vandaag, welke alleen maar bestond uit Filippino’s. Prima! Daarna begonnen we aan onze 7 uur durende trip richting de Kawasan waterfalls. De voornaamste reden overigens dat deze trip zo lang duurde was dat we overal moesten stoppen voor (classic) foto’s en filmpjes. De tour had prima in de helft van de tijd gekund. Maar goed, prima dag vermaak op deze manier en de mensen waren ontzettend vriendelijk en lief, zoals verwacht ook overigens. Na een laatste waterfall jump van 18 meter – waar ik vooral niet wachtte tot de 3, 2, 1… maar tot verbazing van de gids direct sprong “wow I thought you’re scared of heights!” “yep, but the longer you wait, the scarier it gets” – kregen we lunch: rijst met kip, en vrije tijd bij de Kawasan waterfalls. Wat een kei gave dag! De omgeving was ook zo mooi! Op de weg terug naar ons guesthouse spotte we een pizza tentje. Thank god geen maccie vandaag! Ja dit heb ik daadwerkelijk gezegd! Het is mogelijk dat de mac mij de keel uit komt. Zeker als dit de enige optie is haha. Al moet ik bekennen dat een broodje McKroket er wel in gaat hoor!
Dinsdag was wederom een dagje reizen, joepie. Nadat we 30 keer onze plannen omgegooid hadden, besloten we dinsdag ochtend – in verband met tijd, zin en lastige bereikbaarheid – Siqijour (heksen eiland) te laten voor wat het was en via Cebu City naar Bohol te gaan. Vandaag hadden we iets meer geluk met de bus, aangezien we een grote tourbus hadden met airco en beide twee stoelen. Ook stonden er een stuk minder files, waardoor we iets meer dan 3 uur later alweer terug waren in Cebu City. Hier besloten we allereerst wat te doen aan het cafeïne gehalte in ons lichaam. Welcome back Starbucks, I missed you! Na eindelijk weer een koffie gedronken te hebben, vertrokken we richting de haven voor onze boot naar Bohol. Ondanks dat ik geen fan ben van boten, mede omdat ik vaak misselijk word, vond ik de boottrip vandaag niet zo heel erg en ging deze erg snel. De grootste oorzaak van dit wonder was Maria, een 3 jarig Filipijns meisje. Samen met haar heb ik zo ongeveer de hele boottrip zitten spelen en lachen. Wat een schatje! In het begin keek haar moeder twijfelend en moeilijk of ik het allemaal wel oke vond dat het kind constant om me heen aan het springen was en om high fives kwam vragen, maar nadat ze de grijns op mijn gezicht gezien had liet ze ons gezellig spelen. Aangekomen in de haven werd het meisje teruggeroepen door mama en voordat ze wegging kwam ze nog snel om “bye, bye, thank you!” te zeggen en mij een kusje op mijn wang te geven. Zo ontzettend lief! Vanaf de haven liepen we richting ons hostel. Deze zit in een historisch pand en is dus feitelijk een minimuseum. Eigenlijk was ik niet meer van plan om in hostels te verblijven, maar aangezien deze accommodatie een 9.5 kreeg en ontzettend centraal lag besloten Mark en ik de 4 persoonskamer – welke we tot op heden nog steeds privé hebben – maar voor lief te nemen. Aangekomen bij het hostel werden we ontzettend vriendelijk en gastvrij ontvangen. Dit volk is echt fantastisch! Na te zijn ingecheckt kregen we een rondleiding, kort wat aanraders over wat er op Bohol te doen is en waar en werd ons verteld dat we in de ‘voortuin’ een BBQ hebben welke completly safe is voor non-locals. Behalve dat het eten hier erg lekker was, was het ook nog eens super goedkoop. Zo waren Mark en ik samen voor 11 stukjes vlees, 2 borden rijst en beide wat drinken €6 in totaal kwijt. Love this place! Al met al: ondanks dat ik enorm tegen deze dag op keek door het reizen, was het toch onverwacht een ontzettend fijn dagje en ging ik met een aardig geluksgevoel slapen.
Vandaag gingen we eerst naar Dunkin Donuts, omdat er hier geen Starbucks is en Dunkin Donuts ook wel oke koffie en ontbijtjes heeft. Daarna liepen we door de Mall en het stadje. Weer terug bij het hostel was de lucht toch wel heel zwart, dus besloten we de Chocolate Hills en Tarsier Monkeys nog maar even uit te stellen voor een mooiere dag. In plaats daarvan gingen we, samen met de owner van ons hostel, op zoek naar een duikschool. Mark kreeg te horen dat hij direct met zijn PADI-theorie kon beginnen, dus we huurden een scooter en reden naar Panglao. Hier kregen we eerst wat informatie, waarna Mark naar het klaslokaal ging en ik terugreed richting Tagbilaran City (grootste stad in Bohol, waar ook ons hostel zit). Hier maakte ik nog een stop bij het Nationale Museum, welke enorm klein was, maar opzich leuk om te bekijken en daarna liep ik via een parkje naar St. Joseph Church. Een van de oudste kerken op Bohol. Deze kerk was enorm groot en had super mooie schilderingen op het plafond en de muren. Vanuit St. Joseph reed ik naar een Mall dichtbij het hostel, waar ik churros at – Freddy had honger – en daarna reed ik terug naar het hostel. De rest van de middag heb ik lekker bij het hostel op het balkon gehangen en begon ik aan mijn blog. Nadat Mark terugkwam zijn we weer wat gaan eten bij de BQQ in de voortuin en in de avond hebben we gezellig gepraat met een jongen en een meisje uit Den Bosch.
Morgen heb ik nog een dagje alleen, omdat Mark weer bezig moet voor zijn PADI open water course. Zijn laatste twee duiken mag ik mee als Fun Dive. Toch nog duiken op de Filipijnen, leuk! Daarna zullen we waarschijnlijk nog een paar dagen op Bohol verblijven om sowieso nog de Chocolate Hills en Tarsier aapjes te gaan bewonderen en daarna gaan we terug naar Cebu City, vanaf waar we naar Myanmar vliegen. Ook hier heb ik overigens erg veel zin in!
Veel liefs vanuit de prachtig mooie Filipijnen met zijn fijne en vriendelijke bevolking en prachtige landschappen. Of zoals mama het noemt: het paradijs!
Woensdag liepen we, nadat we hadden uitgecheckt, richting Starbucks. Behalve dat we hier genoten van koffie, deden we ook alvast enige research naar wat er te doen is in Cebu en omgeving. Halverwege de middag vertrokken we naar het ultra luxe vliegveld van Singapore. Alles is zo ontzettend modern hier, er staan geen rijen en het is lekker rustig in de hallen. Wat zou het leven een stuk makkelijker zijn als alle vliegvelden zo waren.
Donderdag nacht bleek al snel dat dit teveel gevraagd was, welcome back in Asia! Aangekomen op het vliegveld in Cebu mochten we eerst weer gezellig 2 uur lang in de rij wachten bij de douane. Daarna regelden we een simcard en boekten we een Grab naar ons hotel, waar we gelijk bij aankomst gingen slapen, aangezien het al 4am was. Begin van de middag werden we wakker en zochten we allereerst een Starbucks op. Gelukkig staat Cebu City bekend als mini Manila, dus was dit geen probleem. Starbucks in overschot. Na een nodige kop koffie wandelden we wat rond in Cebu City en kwamen we uit bij SM Mall, waar we genoten van de airco, aangezien het weer enorm warm was vandaag, en op ons gemak de Mall bekeken. Ik slaagde er zelfs nog in om een broekje en shirtje te scoren. Vooral het broekje was hard nodig, omdat al mijn andere broekjes allemaal veel te groot waren. Wat nou van reizen kom je aan… Nadat we uitgewinkeld waren bestelden we een Grab terug naar ons hotel. We besloten om niet te gaan lopen, omdat er een aardig groot verschil is tussen avond en overdag qua veiligheid. Better safe than sorry. In het winkelcentrum tegenover ons hotel aten we nog wat bij the Pancake house, ja echt welkom terug op de Filipijnen, en daarna hadden we een chill avondje bij het hotel.
Vrijdag bestelden we een Grab downtown. Na de dagelijkse kop koffie liepen we door naar El Niño Church, een van de oudste kerken van het land. In de kerk bleek een enorm grote bijeenkomst te zijn, we hebben overigens nooit kunnen uitvinden waarom. Daarna bekeken we de famous Magellan’s Cross, voor we doorliepen richting Carbon Market. Omdat Annemiek in Cebu geleefd heeft en ons vertelde dat de wijken aardig veilig waren, besloten we na de Carbon Market onszelf een Slum Tour te geven. Wat was dit ontzettend gaaf! Aangekomen in de sloppenwijken waren de mensen allen dolenthousiast en zo ontzettend lief! Iedereen glimlachte en zwaaide en probeerde een praatje met ons te maken. Midden op straat was er karaoke en toen we dit even stonden te bewonderen kwam er een man naar ons toe om te vertellen dat een andere man jarig was, of we een biertje met ze wilden doen. Natuurlijk zeiden we hier geen nee tegen, wat is er nou leuker dan socializen met locals. Wat een fijne middag! Na nog wat rond gelopen te hebben in de sloppenwijk, besloten we terug te lopen richting de Mall bij ons hotel. Hier vonden we perongeluk een Duitse bar, waar we maar zijn gaan eten.
Zaterdag was het weer een reisdagje. Het reis (en plan) gedeelte van het reizen vind ik echt verschrikkelijk. Ik snap dat het noodzakelijk is, maar het maakt het er niet leuker op. Daarnaast ga ik er met de reis meer tegenop zien, zo ook vandaag. Met een Grab gingen we naar het busstation toe. Hier aangekomen werd al snel duidelijk dat de Filipijnen nog niet echt een toeristische bestemming is. Leuk en goedkoop, maar in dit soort gevallen vaak niet zo handig. Waar je in Vietnam of Thailand bijvoorbeeld heel makkelijk een bus van A naar B pakt en deze bus je vaak nog van het hotel komt halen ook, was het hier allemaal erg onduidelijk en duurde het dan ook bijna een half uur voor we de goede bus gevonden hadden en deze vertrok. De bus was erg lokaal, klein en had geen airco. Fijn vooruitzicht. Waar we dan weer niks over kunnen zeggen, is het feit dat we samen ongeveer €2.20 betaalden voor een busritje van zo’n 5 uur (inclusief files). Dat red ik thuis nog niet eens van huis naar het centrum. Bizar goedkoop! Anyways, 5 uur later kwamen we aan in Moalboal, checkten we in bij ons guesthouse en liepen we naar de Mac voor avondeten. Nu hoor ik jullie denken: Kim en haar Maccie… Nou deze keer was het niet mijn fout, er was simpelweg niks anders in de buurt (open).
Zondag ochtend gingen we allereerst op zoek naar koffie, zonder succes overigens. Oh oh… hoe ga ik – en de mensen om mij heen – deze dag overleven. Huilen! Teleurgesteld kwamen we terug bij ons guesthouse waar we een scooter regelden. Op aanraden van de owner reden we vervolgens naar ‘white beach’. Hier aangekomen voldeed deze beach totaal niet aan de verwachtingen. Het strand was enorm druk, klein en smerig. Zo lag er overal plastic in het water. Zo ontzettend zonde! Totaal ook niet wat ik gewend ben van de Filipijnen. Na een stukje het strand overgelopen te hebben kwamen we een restaurantje tegen, waar we besloten te gaan lunchen. Na de lunch liepen we terug naar de scooter en besloten we maar rond te gaan rijden in Moalboal. Omdat er weinig te zien of te doen was, hebben we de rest van de middag maar spelletjes gespeeld bij het guesthouse en in de avond moesten we het weer doen met Mac.
Maandag werden we om 10 uur door onze gids opgehaald om te gaan canyoneeren. Canyoneering is stroomafwaarts klimmend, springend, glijdend en zwemmend, de weg afleggen in canyons. Aangekomen bij de locatie ontmoette we onze groep van vandaag, welke alleen maar bestond uit Filippino’s. Prima! Daarna begonnen we aan onze 7 uur durende trip richting de Kawasan waterfalls. De voornaamste reden overigens dat deze trip zo lang duurde was dat we overal moesten stoppen voor (classic) foto’s en filmpjes. De tour had prima in de helft van de tijd gekund. Maar goed, prima dag vermaak op deze manier en de mensen waren ontzettend vriendelijk en lief, zoals verwacht ook overigens. Na een laatste waterfall jump van 18 meter – waar ik vooral niet wachtte tot de 3, 2, 1… maar tot verbazing van de gids direct sprong “wow I thought you’re scared of heights!” “yep, but the longer you wait, the scarier it gets” – kregen we lunch: rijst met kip, en vrije tijd bij de Kawasan waterfalls. Wat een kei gave dag! De omgeving was ook zo mooi! Op de weg terug naar ons guesthouse spotte we een pizza tentje. Thank god geen maccie vandaag! Ja dit heb ik daadwerkelijk gezegd! Het is mogelijk dat de mac mij de keel uit komt. Zeker als dit de enige optie is haha. Al moet ik bekennen dat een broodje McKroket er wel in gaat hoor!
Dinsdag was wederom een dagje reizen, joepie. Nadat we 30 keer onze plannen omgegooid hadden, besloten we dinsdag ochtend – in verband met tijd, zin en lastige bereikbaarheid – Siqijour (heksen eiland) te laten voor wat het was en via Cebu City naar Bohol te gaan. Vandaag hadden we iets meer geluk met de bus, aangezien we een grote tourbus hadden met airco en beide twee stoelen. Ook stonden er een stuk minder files, waardoor we iets meer dan 3 uur later alweer terug waren in Cebu City. Hier besloten we allereerst wat te doen aan het cafeïne gehalte in ons lichaam. Welcome back Starbucks, I missed you! Na eindelijk weer een koffie gedronken te hebben, vertrokken we richting de haven voor onze boot naar Bohol. Ondanks dat ik geen fan ben van boten, mede omdat ik vaak misselijk word, vond ik de boottrip vandaag niet zo heel erg en ging deze erg snel. De grootste oorzaak van dit wonder was Maria, een 3 jarig Filipijns meisje. Samen met haar heb ik zo ongeveer de hele boottrip zitten spelen en lachen. Wat een schatje! In het begin keek haar moeder twijfelend en moeilijk of ik het allemaal wel oke vond dat het kind constant om me heen aan het springen was en om high fives kwam vragen, maar nadat ze de grijns op mijn gezicht gezien had liet ze ons gezellig spelen. Aangekomen in de haven werd het meisje teruggeroepen door mama en voordat ze wegging kwam ze nog snel om “bye, bye, thank you!” te zeggen en mij een kusje op mijn wang te geven. Zo ontzettend lief! Vanaf de haven liepen we richting ons hostel. Deze zit in een historisch pand en is dus feitelijk een minimuseum. Eigenlijk was ik niet meer van plan om in hostels te verblijven, maar aangezien deze accommodatie een 9.5 kreeg en ontzettend centraal lag besloten Mark en ik de 4 persoonskamer – welke we tot op heden nog steeds privé hebben – maar voor lief te nemen. Aangekomen bij het hostel werden we ontzettend vriendelijk en gastvrij ontvangen. Dit volk is echt fantastisch! Na te zijn ingecheckt kregen we een rondleiding, kort wat aanraders over wat er op Bohol te doen is en waar en werd ons verteld dat we in de ‘voortuin’ een BBQ hebben welke completly safe is voor non-locals. Behalve dat het eten hier erg lekker was, was het ook nog eens super goedkoop. Zo waren Mark en ik samen voor 11 stukjes vlees, 2 borden rijst en beide wat drinken €6 in totaal kwijt. Love this place! Al met al: ondanks dat ik enorm tegen deze dag op keek door het reizen, was het toch onverwacht een ontzettend fijn dagje en ging ik met een aardig geluksgevoel slapen.
Vandaag gingen we eerst naar Dunkin Donuts, omdat er hier geen Starbucks is en Dunkin Donuts ook wel oke koffie en ontbijtjes heeft. Daarna liepen we door de Mall en het stadje. Weer terug bij het hostel was de lucht toch wel heel zwart, dus besloten we de Chocolate Hills en Tarsier Monkeys nog maar even uit te stellen voor een mooiere dag. In plaats daarvan gingen we, samen met de owner van ons hostel, op zoek naar een duikschool. Mark kreeg te horen dat hij direct met zijn PADI-theorie kon beginnen, dus we huurden een scooter en reden naar Panglao. Hier kregen we eerst wat informatie, waarna Mark naar het klaslokaal ging en ik terugreed richting Tagbilaran City (grootste stad in Bohol, waar ook ons hostel zit). Hier maakte ik nog een stop bij het Nationale Museum, welke enorm klein was, maar opzich leuk om te bekijken en daarna liep ik via een parkje naar St. Joseph Church. Een van de oudste kerken op Bohol. Deze kerk was enorm groot en had super mooie schilderingen op het plafond en de muren. Vanuit St. Joseph reed ik naar een Mall dichtbij het hostel, waar ik churros at – Freddy had honger – en daarna reed ik terug naar het hostel. De rest van de middag heb ik lekker bij het hostel op het balkon gehangen en begon ik aan mijn blog. Nadat Mark terugkwam zijn we weer wat gaan eten bij de BQQ in de voortuin en in de avond hebben we gezellig gepraat met een jongen en een meisje uit Den Bosch.
Morgen heb ik nog een dagje alleen, omdat Mark weer bezig moet voor zijn PADI open water course. Zijn laatste twee duiken mag ik mee als Fun Dive. Toch nog duiken op de Filipijnen, leuk! Daarna zullen we waarschijnlijk nog een paar dagen op Bohol verblijven om sowieso nog de Chocolate Hills en Tarsier aapjes te gaan bewonderen en daarna gaan we terug naar Cebu City, vanaf waar we naar Myanmar vliegen. Ook hier heb ik overigens erg veel zin in!
Veel liefs vanuit de prachtig mooie Filipijnen met zijn fijne en vriendelijke bevolking en prachtige landschappen. Of zoals mama het noemt: het paradijs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
