Week 34: Bohol, tarsiers en Cebu
Blijf op de hoogte en volg Kim
12 Juni 2018 | Filipijnen, Cebu City
And another week gone! 5 to go… nu klinkt het een beetje alsof ik aan het aftellen ben en me niet meer vermaak, maar dit is absoluut niet het geval. Afgelopen week heb ik genoten van een weekje ‘home away from home’. Wat was dit fijn! Ik blijf het herhalen, omdat het ook echt zo is, maar wat zijn de mensen hier toch ontzettend lief! Zo vriendelijk en behulpzaam! Niets is deze mensen te veel gevraagd. En altijd eten. Het bekende “let’s eat”. Echt by far mijn favoriete (Aziatische) land. En dan ben ik nog niet eens begonnen over het land zelf… over Bohol lazen we van tevoren al dat het de Filipijnen in het klein is, aangezien dit eiland bijna alles biedt wat de andere eilanden combined bieden. Dit hebben we afgelopen week mogen bewonderen.
Donderdag ochtend ging ik opzoek naar een koffiebarretje, met succes. Na wat googlen vond ik Bo’s coffee. Heerlijke bonenkoffie! En weer goed werkende WiFi waarmee ik eindelijk weer eens even kon bellen. Na even gezellig bij gekletst te hebben met Anniek, reed ik richting het Blood Compact monument (een beeld welke de vriendschap tussen Spanje en de Filipijnen weergeeft). Vanaf hier reed ik door naar een van de oudste kerkjes op het eiland, welke mooi was, maar ik niet perse bijzonder vond. Daarna was mijn ‘to-do lijstje’ voor vandaag op. Omdat het nog vroeg was, besloot ik maar wat rond te rijden. Een half uur later stond ik vervolgens ineens bij een bruiloft in een kerkje. Gezien de vriendelijkheid van de mensen hier was dit geen probleem en genoot ik rustig van het bijzondere spektakel. Grappig om op deze manier dingetjes mee te maken. Na de wedding reed ik terug naar het hostel, waar ik met mijn sudoku boekje op het terras ging zitten. In de avond hebben we samen met Ad en Mare (twee Nederlandse hostel genootjes) gezellig gegeten bij Tony’s, een Italiaans restaurantje.
Vrijdag ging mijn wekker optijd, omdat ik vandaag met Ad en Mare op pad zou gaan. Om 9 uur zat ik, tot verbazing van velen, netjes aan het ontbijt. Na het ontbijt reden we richting Panglao (een eilandje welke door een brug verbonden is met Bohol) om te gaan zwemmen in de Hinagdanan Cave. Aangekomen bij de grot bleek al snel dat we een perfecte timing hadden, aangezien we binnen 5 minuten de gehele grot en de lagoon voor onszelf hadden. Wat een toffe ervaring! Vanaf het helderblauwe water genoten we van de mooie rotsformaties en vleermuisjes. Wauw! Daarna haalden we een smoothie en aten we wat bij een lokaal tentje. Na onze lunch reden we door naar een cliff dive point. Deze dive zou 20 meter zijn, maar naar mijn idee was deze niet hoger van 12. Toch blijft het leuk om van dit soort dingen af te springen. Na 3 sprongen hadden Ad en ik genoeg adrenaline bijgetankt en besloten we op zoek te gaan naar een strand voor de rest van de middag. Dit bleek lastiger dan verwacht. Ondanks dat de Filipijnen bekend staat om haar parelwitte droom stranden, vind ik dit in Bohol en Panglao enorm tegenvallen. Het strand hier is vaak klein en vies. Zonde! Na ruim een half uur vonden we eindelijk een strandje bij een resort. Het leuke aan dit strandje was dat er karaoke en beachvolleybal was. Zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen raden heb ik mezelf de rest van de middag vermaakt op het volleybalveld met Ad, Mare en een groep locals. Lekker weer sporten! Na een middagje beachvolleybal en een drankje, besloten we terug te gaan richting het hostel, omdat het donker werd. Toen ik in het voorvakje van mijn tasje zocht naar mijn sleutel, zat deze er niet in. Autistisch als ik ben, heb ik overal vaste plekjes voor en als het daar niet ligt dan is het kwijt. Zo ook nu. Shit! Een half uur lang zochten we, samen met een groep locals, op alle plekken waar we die middag geweest waren. Zonder succes. Omdat de locals eten aan het bereiden waren en de sleutel echt verdwenen leek, besloten zij ons op te vrolijken met: “let’s eat”. Hier bedankten we vriendelijk voor, mede omdat Mark in Bohol zat te wachten op. Na nog een laatste poging bij de receptie op de parkeerplaats, was ik wederom ontzettend blij met de lieve en eerlijke mensen hier. Iemand had mijn sleutel gevonden en netjes afgeleverd bij het hokje bij de parkeerplaats. Pfoe! Helaas betekende deze vertraging echter wel dat we moesten terug rijden in het donker. Gelukkig is het allemaal goed gegaan. Terug bij het hostel besloten we wederom bij Tony’s te eten. Na het eten hadden we een (iets te) gezellig avondje karaoke en bussen met Ad, Mare en 2 lokale vrouwen in onze ‘voortuin’.
Zaterdag sliep ik eerst uit, daarna reed ik naar Bo’s coffee waar ik gezellig met pap en mam belde. In de middag reed ik samen met Mark een Fort in Punta Cruz. Tijdens de aardbeving in 2013 zijn een heleboel (historische) gebouwen op het eiland kapotgegaan, zo ook het Fort. Deze was overigens inmiddels weer hersteld. Wat wel een leuke bijkomstigheid was, is dat het Fort na de aardbeving hoger ligt en een soort van ‘koraalstrandje’ heeft. Dit strand bood, in combinatie met de laagstaande zon, echt fantastisch mooie uitzichten. Na het Fort reden we terug richting het hostel, waar we wederom besloten te gaan eten bij Tony’s. De rest van de avond genoten we van de karaoke in de voortuin. Wat kunnen deze mensen toch prachtig zingen! Heerlijk!
Zondag stonden we op tijd op voor een goed volgepland dagje. Na een nodige kop koffie en een ontbijtje reden we allereerst naar Corella waar de Tarsier Sanctuary zit. Tarsiers, voor ons beter bekend als spookdiertjes, zijn de kleinste primaten ter wereld (8 tot 16cm) en kenmerken zich door hun veel te grote ogen. Helaas kan het schattige diertje worden bijgeschreven op de lijst van bedreigde diersoorten. Behalve dat Tarsiers sterven door ontbossing, zijn zij ook enorm gevoelig voor stress. Zo gevoelig dat zij zelfmoord plegen als zij gestrest zijn. Zo mag je bijvoorbeeld geen foto’s maken met een flits of ze aanraken, want wanneer je dit doet zal dit veel te schattige beestje namelijk met zijn hoofdje tegen een boom slaan of zijn adem net zo lang inhouden tot deze sterft. Bizar toch! Het spreekt dan ook voor zich dat deze beestjes ook niet in kooitjes kunnen leven. Helaas gebeurt dit nog wel. Na genoten te hebben van 5 kleine Tarsiers reden we via Bilar Man Made Forest – zoals de naam al doet suggereren is dit stuk bos aangelegd door mensen, omdat er te veel bos verdween. Wanneer je op de 2 kilometer lange weg door dit forest rijdt wordt de wereld ineens een stuk donkerder en groener en lijkt het wel alsof je een sprookjesland gaat betreden. Heel bijzonder! – en andere mooie gebieden en leuke dorpjes naar de meest bekende attractie van Bohol: Chocolate Hills. Dit bijzondere geologische verschijnsel bestaat uit 1.268 vrijwel gelijke kegelvormige heuvels in een plat landschap welke zo ver rijzen als je kunt kijken. De Chocolate Hills danken hun naam aan het feit dat zij tijdens het droge jaargetijde een bruine tint krijgen en dan enigszins doen denken aan reusachtige chocoladebergen. De lokale mythe over het ontstaan van deze Hills is dat twee reuzen dagen tegen elkaar hebben gevochten met stenen en zand. Aan fantasie geen gebrek. In werkelijkheid zijn de heuvels, kortweg uitgelegd, ontstaan door de verwering van kalksteen en erosieverschijnselen. Na op het uitkijk platform geposeerd te hebben tussen de vele Chinezen stapten we weer op onze scooters. Onderweg stopten we nog bij een lokaal dorpje voor drinken en daarna reden we via de kustroute terug naar ons hostel. Omdat Tony’s vandaag dicht was, gingen we op aanraden van de eigenaar van het hostel (welke ons overigens ook Tony’s aangeraden had!) eten bij een Korean Grill. Helaas vonden we deze een beetje tegenvallen. Na het eten genoten we weer van een avondje karaoke in de voortuin en deden we gezellig met 4 Belgische meisjes welke net waren ingecheckt.
Maandag begonnen we onze dag wederom bij Bo’s coffee. Daarna liepen we door naar een schooltje. Omdat ik in Ghana lesgegeven heb en kindjes erg leuk vind, vond ik dit wel een leuk iets om te doen. Van de eigenaresse van het hostel kregen we te horen dat Tagbilaran Central Elementary de oudste en grootste publieke basisschool van het stadje is, dus hier gingen we dan ook heen. Wat mij direct op viel was hoe veel meer verlegen deze kindjes zijn. Zo werden we niet direct besprongen toen we binnen liepen. Al zijn ze wel nieuwsgierig en gaan ze kijken en zwaaien (of soms “hello” gillen). Daarnaast is het zo veel meer georganiseerd. Ruim een uur liepen we, van klasje naar klasje, door de school. Begroette we de lieve kindjes. Voerden we ze af en toe een kort gesprekje met ze en deelden we high fives uit. Na dit leuke bezoekje gingen we terug naar het hostel, waar we van de eigenaresse rijstcake en jackfruit moesten proeven. Ik vond het geen succes, maar aan mij heb je wat dat betreft niet zo heel veel. Daarna stapten we op de scooter voor een mangrove en fire fly tripje. In een kleine banga werden we allereerst door een heerlijke rustige mangrove geroeid. Waar we van tijd tot tijd moesten uitwijken of bukken voor uitstekende bomen. Daarna gingen we terug de grote rivier op voor sunset en fireflies. Wat was dit magisch! Toen het eenmaal wat donkerder werd lichtte een aantal bomen op en speelden de vuurvliegjes met hun lampjes. Soms zo bright dat het leek alsof er een zaklamp heen en weer geschenen werd. Het eerste kwartier genoten we in rust, daarna kwam er helaas een boot Chinezen aan, dag rust. Overigens was dit wel vermakelijk (lees: leedvermaak). Deze slimmerds leek het namelijk wel een goed idee om met een flits foto’s te gaan maken van de vuurvliegjes. Tuurlijk joh, waarom niet… Na ruim 2 uur genoten te hebben van vuurvliegjes op verschillende plekken, de ene nog mooiere dan de andere, was het tijd om terug te gaan. Weer terug in Tagbilaran aten we een pizza bij Tony’s en gingen we terug voor karaoke. Aan het einde van de avond kwam de eigenaresse afscheid van ons nemen, omdat we de volgende dag op tijd zouden vertrekken met de boot terug naar Cebu. Deze mensen zijn zo ontzettend lief! Nadat ze besefte dat ze ons de volgende dag niet meer zou zijn werden we helemaal plat geknuffeld en 20 keer bedankt “you always have a home here”. De rest van de avond praatte we gezellig met twee andere lokale meiden. Wat ga ik dit plekje missen!!
Vandaag was het de bedoeling om via Cebu City door te reizen naar het noorden en daar een boot te pakken naar Malapascua, waar we wilden gaan duiken met Threser Sharks. Surprise… dit liep natuurlijk weer iets anders dan gepland. What’s new… Ik moet ook gewoon stoppen met plannen. Gisteren hadden we contact opgenomen met een duikschool in Malapascua, welke ons vertelde dat de shark dives nog steeds available waren. Daarop hadden we besloten om vanmorgen vroeg de wekker te zetten, zodat we om 9.20 de boot van Bohol terug konden nemen naar Cebu en dan vanaf hier met een bus naar het noorden waar we de boot zouden pakken naar Malapascua. Om 8uur vroegen we aan de jongen in ons guesthouse om de scooter meneer te bellen en te vragen of deze er om 8.40 kon zijn, zodat we eerst nog koffie konden halen. Keurig netjes om 8.40 waren wij terug bij het hotel, maar de scooter verhuurder was nergens te bekennen. Deze kwam na ongeveer 5 telefoontjes om 9.10 een keer opdagen… de boot van 9.20 konden we dus wel vergeten. De eerstvolgende boot ging om 11uur pas, waardoor we niet meer op tijd bij de haven in noord Cebu zouden zijn. Een dag later is ook geen optie aangezien we dan niet genoeg tijd hebben tussen onze laatste duik en onze vlucht. Fijn… om deze reden besloten we dan maar om maar gewoon naar Cebu City te gaan en hier te blijven tot onze vlucht. Vanmiddag hebben we ons in Cebu City goed vermaakt in een Mall. Op de bovenste verdieping vonden we een Cinema en zijn we Deadpool 2 gaan kijken. Daarna hebben we wat gegeten bij Italianni’s, een kei lekkere Italiaanse keten – thanks Eu for introducing me to this! – en inmiddels hangen we op de hotelkamer. Hier zijn helaas geen leuke karaoke of spelletjes avonden. Ik mis Bohol.
Liefs vanuit Cebu City!
Donderdag ochtend ging ik opzoek naar een koffiebarretje, met succes. Na wat googlen vond ik Bo’s coffee. Heerlijke bonenkoffie! En weer goed werkende WiFi waarmee ik eindelijk weer eens even kon bellen. Na even gezellig bij gekletst te hebben met Anniek, reed ik richting het Blood Compact monument (een beeld welke de vriendschap tussen Spanje en de Filipijnen weergeeft). Vanaf hier reed ik door naar een van de oudste kerkjes op het eiland, welke mooi was, maar ik niet perse bijzonder vond. Daarna was mijn ‘to-do lijstje’ voor vandaag op. Omdat het nog vroeg was, besloot ik maar wat rond te rijden. Een half uur later stond ik vervolgens ineens bij een bruiloft in een kerkje. Gezien de vriendelijkheid van de mensen hier was dit geen probleem en genoot ik rustig van het bijzondere spektakel. Grappig om op deze manier dingetjes mee te maken. Na de wedding reed ik terug naar het hostel, waar ik met mijn sudoku boekje op het terras ging zitten. In de avond hebben we samen met Ad en Mare (twee Nederlandse hostel genootjes) gezellig gegeten bij Tony’s, een Italiaans restaurantje.
Vrijdag ging mijn wekker optijd, omdat ik vandaag met Ad en Mare op pad zou gaan. Om 9 uur zat ik, tot verbazing van velen, netjes aan het ontbijt. Na het ontbijt reden we richting Panglao (een eilandje welke door een brug verbonden is met Bohol) om te gaan zwemmen in de Hinagdanan Cave. Aangekomen bij de grot bleek al snel dat we een perfecte timing hadden, aangezien we binnen 5 minuten de gehele grot en de lagoon voor onszelf hadden. Wat een toffe ervaring! Vanaf het helderblauwe water genoten we van de mooie rotsformaties en vleermuisjes. Wauw! Daarna haalden we een smoothie en aten we wat bij een lokaal tentje. Na onze lunch reden we door naar een cliff dive point. Deze dive zou 20 meter zijn, maar naar mijn idee was deze niet hoger van 12. Toch blijft het leuk om van dit soort dingen af te springen. Na 3 sprongen hadden Ad en ik genoeg adrenaline bijgetankt en besloten we op zoek te gaan naar een strand voor de rest van de middag. Dit bleek lastiger dan verwacht. Ondanks dat de Filipijnen bekend staat om haar parelwitte droom stranden, vind ik dit in Bohol en Panglao enorm tegenvallen. Het strand hier is vaak klein en vies. Zonde! Na ruim een half uur vonden we eindelijk een strandje bij een resort. Het leuke aan dit strandje was dat er karaoke en beachvolleybal was. Zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen raden heb ik mezelf de rest van de middag vermaakt op het volleybalveld met Ad, Mare en een groep locals. Lekker weer sporten! Na een middagje beachvolleybal en een drankje, besloten we terug te gaan richting het hostel, omdat het donker werd. Toen ik in het voorvakje van mijn tasje zocht naar mijn sleutel, zat deze er niet in. Autistisch als ik ben, heb ik overal vaste plekjes voor en als het daar niet ligt dan is het kwijt. Zo ook nu. Shit! Een half uur lang zochten we, samen met een groep locals, op alle plekken waar we die middag geweest waren. Zonder succes. Omdat de locals eten aan het bereiden waren en de sleutel echt verdwenen leek, besloten zij ons op te vrolijken met: “let’s eat”. Hier bedankten we vriendelijk voor, mede omdat Mark in Bohol zat te wachten op. Na nog een laatste poging bij de receptie op de parkeerplaats, was ik wederom ontzettend blij met de lieve en eerlijke mensen hier. Iemand had mijn sleutel gevonden en netjes afgeleverd bij het hokje bij de parkeerplaats. Pfoe! Helaas betekende deze vertraging echter wel dat we moesten terug rijden in het donker. Gelukkig is het allemaal goed gegaan. Terug bij het hostel besloten we wederom bij Tony’s te eten. Na het eten hadden we een (iets te) gezellig avondje karaoke en bussen met Ad, Mare en 2 lokale vrouwen in onze ‘voortuin’.
Zaterdag sliep ik eerst uit, daarna reed ik naar Bo’s coffee waar ik gezellig met pap en mam belde. In de middag reed ik samen met Mark een Fort in Punta Cruz. Tijdens de aardbeving in 2013 zijn een heleboel (historische) gebouwen op het eiland kapotgegaan, zo ook het Fort. Deze was overigens inmiddels weer hersteld. Wat wel een leuke bijkomstigheid was, is dat het Fort na de aardbeving hoger ligt en een soort van ‘koraalstrandje’ heeft. Dit strand bood, in combinatie met de laagstaande zon, echt fantastisch mooie uitzichten. Na het Fort reden we terug richting het hostel, waar we wederom besloten te gaan eten bij Tony’s. De rest van de avond genoten we van de karaoke in de voortuin. Wat kunnen deze mensen toch prachtig zingen! Heerlijk!
Zondag stonden we op tijd op voor een goed volgepland dagje. Na een nodige kop koffie en een ontbijtje reden we allereerst naar Corella waar de Tarsier Sanctuary zit. Tarsiers, voor ons beter bekend als spookdiertjes, zijn de kleinste primaten ter wereld (8 tot 16cm) en kenmerken zich door hun veel te grote ogen. Helaas kan het schattige diertje worden bijgeschreven op de lijst van bedreigde diersoorten. Behalve dat Tarsiers sterven door ontbossing, zijn zij ook enorm gevoelig voor stress. Zo gevoelig dat zij zelfmoord plegen als zij gestrest zijn. Zo mag je bijvoorbeeld geen foto’s maken met een flits of ze aanraken, want wanneer je dit doet zal dit veel te schattige beestje namelijk met zijn hoofdje tegen een boom slaan of zijn adem net zo lang inhouden tot deze sterft. Bizar toch! Het spreekt dan ook voor zich dat deze beestjes ook niet in kooitjes kunnen leven. Helaas gebeurt dit nog wel. Na genoten te hebben van 5 kleine Tarsiers reden we via Bilar Man Made Forest – zoals de naam al doet suggereren is dit stuk bos aangelegd door mensen, omdat er te veel bos verdween. Wanneer je op de 2 kilometer lange weg door dit forest rijdt wordt de wereld ineens een stuk donkerder en groener en lijkt het wel alsof je een sprookjesland gaat betreden. Heel bijzonder! – en andere mooie gebieden en leuke dorpjes naar de meest bekende attractie van Bohol: Chocolate Hills. Dit bijzondere geologische verschijnsel bestaat uit 1.268 vrijwel gelijke kegelvormige heuvels in een plat landschap welke zo ver rijzen als je kunt kijken. De Chocolate Hills danken hun naam aan het feit dat zij tijdens het droge jaargetijde een bruine tint krijgen en dan enigszins doen denken aan reusachtige chocoladebergen. De lokale mythe over het ontstaan van deze Hills is dat twee reuzen dagen tegen elkaar hebben gevochten met stenen en zand. Aan fantasie geen gebrek. In werkelijkheid zijn de heuvels, kortweg uitgelegd, ontstaan door de verwering van kalksteen en erosieverschijnselen. Na op het uitkijk platform geposeerd te hebben tussen de vele Chinezen stapten we weer op onze scooters. Onderweg stopten we nog bij een lokaal dorpje voor drinken en daarna reden we via de kustroute terug naar ons hostel. Omdat Tony’s vandaag dicht was, gingen we op aanraden van de eigenaar van het hostel (welke ons overigens ook Tony’s aangeraden had!) eten bij een Korean Grill. Helaas vonden we deze een beetje tegenvallen. Na het eten genoten we weer van een avondje karaoke in de voortuin en deden we gezellig met 4 Belgische meisjes welke net waren ingecheckt.
Maandag begonnen we onze dag wederom bij Bo’s coffee. Daarna liepen we door naar een schooltje. Omdat ik in Ghana lesgegeven heb en kindjes erg leuk vind, vond ik dit wel een leuk iets om te doen. Van de eigenaresse van het hostel kregen we te horen dat Tagbilaran Central Elementary de oudste en grootste publieke basisschool van het stadje is, dus hier gingen we dan ook heen. Wat mij direct op viel was hoe veel meer verlegen deze kindjes zijn. Zo werden we niet direct besprongen toen we binnen liepen. Al zijn ze wel nieuwsgierig en gaan ze kijken en zwaaien (of soms “hello” gillen). Daarnaast is het zo veel meer georganiseerd. Ruim een uur liepen we, van klasje naar klasje, door de school. Begroette we de lieve kindjes. Voerden we ze af en toe een kort gesprekje met ze en deelden we high fives uit. Na dit leuke bezoekje gingen we terug naar het hostel, waar we van de eigenaresse rijstcake en jackfruit moesten proeven. Ik vond het geen succes, maar aan mij heb je wat dat betreft niet zo heel veel. Daarna stapten we op de scooter voor een mangrove en fire fly tripje. In een kleine banga werden we allereerst door een heerlijke rustige mangrove geroeid. Waar we van tijd tot tijd moesten uitwijken of bukken voor uitstekende bomen. Daarna gingen we terug de grote rivier op voor sunset en fireflies. Wat was dit magisch! Toen het eenmaal wat donkerder werd lichtte een aantal bomen op en speelden de vuurvliegjes met hun lampjes. Soms zo bright dat het leek alsof er een zaklamp heen en weer geschenen werd. Het eerste kwartier genoten we in rust, daarna kwam er helaas een boot Chinezen aan, dag rust. Overigens was dit wel vermakelijk (lees: leedvermaak). Deze slimmerds leek het namelijk wel een goed idee om met een flits foto’s te gaan maken van de vuurvliegjes. Tuurlijk joh, waarom niet… Na ruim 2 uur genoten te hebben van vuurvliegjes op verschillende plekken, de ene nog mooiere dan de andere, was het tijd om terug te gaan. Weer terug in Tagbilaran aten we een pizza bij Tony’s en gingen we terug voor karaoke. Aan het einde van de avond kwam de eigenaresse afscheid van ons nemen, omdat we de volgende dag op tijd zouden vertrekken met de boot terug naar Cebu. Deze mensen zijn zo ontzettend lief! Nadat ze besefte dat ze ons de volgende dag niet meer zou zijn werden we helemaal plat geknuffeld en 20 keer bedankt “you always have a home here”. De rest van de avond praatte we gezellig met twee andere lokale meiden. Wat ga ik dit plekje missen!!
Vandaag was het de bedoeling om via Cebu City door te reizen naar het noorden en daar een boot te pakken naar Malapascua, waar we wilden gaan duiken met Threser Sharks. Surprise… dit liep natuurlijk weer iets anders dan gepland. What’s new… Ik moet ook gewoon stoppen met plannen. Gisteren hadden we contact opgenomen met een duikschool in Malapascua, welke ons vertelde dat de shark dives nog steeds available waren. Daarop hadden we besloten om vanmorgen vroeg de wekker te zetten, zodat we om 9.20 de boot van Bohol terug konden nemen naar Cebu en dan vanaf hier met een bus naar het noorden waar we de boot zouden pakken naar Malapascua. Om 8uur vroegen we aan de jongen in ons guesthouse om de scooter meneer te bellen en te vragen of deze er om 8.40 kon zijn, zodat we eerst nog koffie konden halen. Keurig netjes om 8.40 waren wij terug bij het hotel, maar de scooter verhuurder was nergens te bekennen. Deze kwam na ongeveer 5 telefoontjes om 9.10 een keer opdagen… de boot van 9.20 konden we dus wel vergeten. De eerstvolgende boot ging om 11uur pas, waardoor we niet meer op tijd bij de haven in noord Cebu zouden zijn. Een dag later is ook geen optie aangezien we dan niet genoeg tijd hebben tussen onze laatste duik en onze vlucht. Fijn… om deze reden besloten we dan maar om maar gewoon naar Cebu City te gaan en hier te blijven tot onze vlucht. Vanmiddag hebben we ons in Cebu City goed vermaakt in een Mall. Op de bovenste verdieping vonden we een Cinema en zijn we Deadpool 2 gaan kijken. Daarna hebben we wat gegeten bij Italianni’s, een kei lekkere Italiaanse keten – thanks Eu for introducing me to this! – en inmiddels hangen we op de hotelkamer. Hier zijn helaas geen leuke karaoke of spelletjes avonden. Ik mis Bohol.
Liefs vanuit Cebu City!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
