Week 36: Mandalay, trein en Hsipaw
Blijf op de hoogte en volg Kim
26 Juni 2018 | Myanmar, Hsipaw
Wat is dit land toch bijzonder! Het is echt totaal niet te vergelijken met de andere landen in de regio welke ik reeds bezocht heb. Soms voelt dit land bijna alsof je terug in de tijd gaat. Het is nog zo ontzettend puur hier. Overal worden we ontvangen met een oprechte en brede glimlach – zelfs taxichauffeurs laten zich lachend afwijzen. Mannen lopen hier nog in lange wikkelrokken en met rode tanden, van het kauwen van paanbladeren, terwijl vrouwen en kinderen bijna allemaal hun gezicht beschilderd hebben met de witte pasta van de thanakaboom. Monniken en nonnen gaan met hun bedelnap langs huizen. Het Boeddhisme hier heerst en die rust en vrede voel je overal. Dieren hier worden met respect behandelt. Na elke bocht valt er wel ergens een (kleine) gouden pagode te spotten – al zij het in de verte. En het fijnste van alles vind ik misschien nog wel het feit dat het nog zo lekker lokaal is. Het toerisme staat hier echt nog in de kinderschoenen. Het leven hier is eenvoudig, maar goed.
Zaterdag ochtend ontbeten we op de rooftop van het hotel, met een uitzicht over Mandalay. Daarna vertrokken we met onze fietsen – lekker Nederlands! – richting het haventje om de boot naar Mingun te pakken. Dit stadje is bekend door zijn gelijknamige tempel, welke de grootste ter wereld moest worden. Deze tempel zou zo’n 150 meter hoog moeten worden, maar verder dan 50 meter is men nooit gekomen (na de plotselinge dood van de koning werd er gestopt met bouwen). Naast deze tempel, herbergt Mingun ook de grootste werkende koperen bel ter wereld (bijna 4 meter hoog). Toch was voor mij de Myatheidan Pagode de reden om dit stadje te bezoeken. Dit is een spierwitte tempel welke de kosmos van Boeddha moest uitdrukken. De tempel bestaat uit 7 lagen die omzoomd worden door een golvende rand rondom, welke de bergketens van Myanmar moeten voorstellen. Wauw! Wat was deze tempel bijzonder en mooi. Na een rondje tempels kwamen we terecht bij the Mingun Buddhist home for the aged, oftewel: een bejaardentehuis. Ontzettend leuke ervaring! Enigszins ongemakkelijk en verdwaald liepen we de poort door, maar al snel werden we – net als overal in Myanmar – lachend begroet en kwam er een oudere man op ons af om een praatje met ons te maken en ons een rondleiding door het complex te geven. Dit complex bestond uit drie “dorms”: 2 voor vrouwen en 1 voor mannen, waar de inwoners slapen. Daarnaast was er nog een kliniekje, met één bed en een medicijnenkast en een kleine office. Aangekomen bij de vrouwen dorm zwaaiden al snel twee schattige oudere vrouwtjes naar ons en besloot ik naar ze toe te lopen. Een van de vrouwtjes pakte mijn hand vast en heeft ruim een minuut lang, terwijl ze mijn hand schudde en hier in kneep, naar mij zitten lachen. Een gesprek voeren met haar was onmogelijk, doordat zij of geen Engels begreep, of simpelweg te ver heen was al, maar toch was dit zo’n lief en bijzonder moment. Na ons bezoekje aan het bejaardentehuis liepen we terug richting het haventje, waar we de boot – met prachtige uitzichten – terugnamen naar Mandalay. Hier genoten we allereerst van een tosti bij NOVA Coffee. Vanuit het koffiebarretje fietsten we naar de Kuthodaw pagode, waar het ‘grootste boek ter wereld’ gehuisvest wordt. De pagode bestaat uit 729 kleine huisjes welke allen een marmeren “bladzijde” hebben. Tijdens ons rondje op dit complex kwam er een lokaal vrouwtje naar ons toe welke graag de witte pasta van de thanakaboom op mijn gezicht wilde smeren. Sure, why not! De overige locals die we de rest van de dag nog tegenkwamen vonden dit overigens zo leuk dat ze nog enthousiaster lachten dan normaal. Schattig! Leuk hoe zo’n klein cultureel gebaar, zoveel voor deze mensen kan betekenen. Vanaf de Kuthodah pagoda fietsten we richting Mandalay Hill, waar we 1729 trappen op liepen om naar de top te komen – dit was overigens niet helemaal ons plan. We gingen hierheen om de Art Gallery te bekijken, maar deze konden we niet vinden en halverwege besloten we maar de klim af te maken. Op de top van de Hill genoten we kort van de uitzichten over Mandalay, voordat we de 1729 trappen weer naar beneden liepen. Weer terug bij het hotel belde ik gezellig met pap en mam en daarna liepen we naar een lokaal BBQ restaurantje tegenover ons hotel. Hier kregen we als enige niet locals direct de aandacht van 5 waiters. Too much… maar toch fijn dat ze zo enthousiast waren. Overigens at ik hier niet echt local, omdat ik en niet zo heel veel lust en niet nu nog ziek wil worden. Vanavond was het dus gefrituurde kip en patat dag – een typische zaterdag. En zoals een typische zaterdag dan echt hoort, werd deze afgesloten met voetbal in bed.
Zondag huurden we na het ontbijt een scootertje, omdat mijn fietsband lek was. Helaas, maar ook prima. Onze eerste stop vandaag was het treinstation. Hier kochten we voor €2.50 een (upperclass!) treinkaartje voor de volgende dag. Daarna reden we door naar NOVA coffee waar we koffie dronken en een tosti aten en relaxten we wat. Rond 3 uur reden we richting de U-Bein Bridge. Dit is een 1.2km lange teakhouten brug over het Taungthaman meer welke in 1849 gebouwd werd met de planken van het Innwa Palace. DOODENG! Dan moet ik bekennen dat vandaag misschien ook niet de handigste dag was om over de brug te gaan lopen, aangezien het behoorlijk hard waaide. Op de brug kwamen er nog verscheidene locals, lichtelijk verlegen, naar ons toe of we misschien met ze op de foto wilden. Grappig hoe je zelfs op “toeristische trekpleisters” als deze toch zwaar in de minderheid bent en daardoor soms zelf juist de attractie bent. Uiteraard vonden we het geen probleem om met de locals op de foto te gaan. Ruim 2 uur later stonden we weer veilig aan het beginpunt van de brug – ja ik heb (zwetend!) de gehele brug heen en terug afgelegd. Ondanks dat ik het eng vond, vond ik de brug ook indrukwekkend en bijzonder. Vanaf U-Bein reden we terug naar Mandalay waar we aten bij een pizza tentje. Daarna was het tijd om terug te gaan naar het hotel om te gaan slapen.
Maandag morgen, of beter nacht, ging om 2.45 de wekker en vertrokken we een kwartier later per taxi naar het treinstation. Vandaag stond een dagje treinen op de planning. Wiebelend en slingerend gingen we van Mandalay naar Hsipaw. Over 150km zou de trein ongeveer 11/12u doen. Om 4u in de ochtend vertrok de trein. Toen ik vanuit mijn grote en open raam naar buiten keek leek het wel de Harry Potter trein welke naar Zweinstein zou gaan. Binnen enkele minuten leidde de wagons voor en achter ons al snel hun eigen leven en bewogen deze alle kanten uit. Een wonder dat we op de rails bleven. Gelukkig zat er in onze ticket een life insurance van 0.87 Kyat, ofwel 0.07 cent. Niks om je druk over te maken dus! Na een uur of twee begonnen we omhoog te rijden. Om vervolgens te stoppen en achteruit te rijden. Is dit normaal? Gezien de reactie – of beter geen reactie – van de bewaker achter ons blijkbaar wel. Erg gerust was ik niet, maar oke. Behalve deze enge momentjes waren de uitzichten enig! Dwars door kleine dorpjes, bergweggetjes en plantages reden we. Letterlijk! Soms kwamen er, door de trein gesnoeide, stukjes boom naar binnen gevlogen. Wat een ervaring! Het leukste vond ik de dorpjes en de stationnetjes waar we stopten en even de tijd kregen om onze benen te strekken. Op drie/kwart van de rit naderden we dan de bekende Gokteik viaduct. Deze brug is gebouwd in 1900 en is met haar 700 meter lengte (en ruim kilometer hoogte!) de grootste spoorbrug ter wereld. Vlak voor de brug stopt de trein om vervolgens stapvoets de brug over te rijden. Sneller kan ook niet, want dat kan de brug niet aan. Het is indrukwekkend om te zien hoe we de kloof onder ons passeren. In de diepte glinstert een rivier en zelfs een waterval is zichtbaar in de verte. Wauw! Na de brug stuiteren we nog zo’n twee uur verder, voor we na een 12 uur durende reis dan eindelijk aankomen in Hsipaw. Op het station in Hsipaw worden we netjes opgehaald door een autootje van het hotel. Na even op bed gehangen te hebben, liepen we richting een pizza tentje. Echt pizza was het niet, maar we moesten het er maar mee doen. Daarna gingen we terug naar het hotel waar ik na een helftje voetbal in slaap viel.
Vanmorgen stonden we wederom optijd op. Na een prima ontbijtje, met zelfs pannenkoekjes, en een kop koffie was het tijd voor een easy day trek. Hsipaw is totaal nog niet toeristisch en word eigenlijk alleen maar bezocht voor de trekkingen die worden aangeboden. Echter is mijn lichaam inmiddels aardig uitgeput en zitten we in het moesson seizoen. Daarom hadden we besloten een rustige dag trek te doen ipv een meerdaagse hike. Via rijstvelden en theeplantages liepen we naar een monastry (huis/schooltje voor nonnen en monniken). Hier vertelde onze gids ons dat tijdens de bedelnap nonnen ongekookte rijst krijgen, want vrouwen kunnen prima zelf koken, en monniken krijgen kant en klaar gekookte rijst met curry. Dit vond onze gids overigens wel oneerlijk! Schattig. Daarnaast leerden we dat de bevolking hoopt dat het legerregime – welke niet gekozen wordt! – snel zijn seat in het parlement verliest. Ook spraken we nog kort over de situaties in het verre noorden. De bevolking buiten deze gebieden krijgt hier, behalve via het lokale nieuws, weinig van mee. Toch merken zij dit wel natuurlijk doordat het vele reizigers (of beter toeristen) afschrikt. Vanaf de monastry liepen we door naar een lokaal tentje waar we lunch hadden. Lekker bordje met fruit! Daarna vertrokken we per boot richting een klein Shan dorpje. In het dorpje was het enorm stil en verlaten. Alle mannen waren op het land ergens verderop aan het werk en de kinderen zaten op school. Na een stukje wandelen kwamen we bij een huisje waar wel leven was. Een drietal vrouwen was hier iets van druivenachtige trossen aan elkaar aan het vastbinden. Een schattig klein meisje hielp heel goed door de stukjes stro, waarmee deze werden vastgebonden, naar de vrouwen te brengen. Kei lief! Leuk hoe lokaal en dagelijks dit was. Vanaf het huisje liepen we nog wat door het dorpje en daarna was het weer tijd om naar de boot te gaan. Op de boot kregen we een stortbui over ons heen. Fijn… Weer terug in Hsipaw liepen we naar het hotel waar we de rest van de middag een beetje gehangen hebben. Dat het hier niet toeristisch is was vanavond erg goed te merken. 90% van de menu kaart bij het hotel was “not available”. Om deze reden besloten we dan maar ergens anders te gaan eten. Aangekomen bij een lokaal BBQ tentje bestelden we vol goed hoop stokjes kipvlees. Wat dit precies was is onduidelijk, maar kip was het zeker niet. Na 3 happen was ik misselijk en vond ik het wel leuk geweest. Mijn avondeten bestond vanavond dan ook uit een mini supermarktbroodje. Gelukkig vertrekken we morgen weer naar de bewoonde wereld! Ondanks dat dit slaapachtige dorpje ergens ook wel weer zijn charme heeft.
Liefs vanuit Hsipaw (uitspraak: Si – op zn Spaans – Paa)!
Zaterdag ochtend ontbeten we op de rooftop van het hotel, met een uitzicht over Mandalay. Daarna vertrokken we met onze fietsen – lekker Nederlands! – richting het haventje om de boot naar Mingun te pakken. Dit stadje is bekend door zijn gelijknamige tempel, welke de grootste ter wereld moest worden. Deze tempel zou zo’n 150 meter hoog moeten worden, maar verder dan 50 meter is men nooit gekomen (na de plotselinge dood van de koning werd er gestopt met bouwen). Naast deze tempel, herbergt Mingun ook de grootste werkende koperen bel ter wereld (bijna 4 meter hoog). Toch was voor mij de Myatheidan Pagode de reden om dit stadje te bezoeken. Dit is een spierwitte tempel welke de kosmos van Boeddha moest uitdrukken. De tempel bestaat uit 7 lagen die omzoomd worden door een golvende rand rondom, welke de bergketens van Myanmar moeten voorstellen. Wauw! Wat was deze tempel bijzonder en mooi. Na een rondje tempels kwamen we terecht bij the Mingun Buddhist home for the aged, oftewel: een bejaardentehuis. Ontzettend leuke ervaring! Enigszins ongemakkelijk en verdwaald liepen we de poort door, maar al snel werden we – net als overal in Myanmar – lachend begroet en kwam er een oudere man op ons af om een praatje met ons te maken en ons een rondleiding door het complex te geven. Dit complex bestond uit drie “dorms”: 2 voor vrouwen en 1 voor mannen, waar de inwoners slapen. Daarnaast was er nog een kliniekje, met één bed en een medicijnenkast en een kleine office. Aangekomen bij de vrouwen dorm zwaaiden al snel twee schattige oudere vrouwtjes naar ons en besloot ik naar ze toe te lopen. Een van de vrouwtjes pakte mijn hand vast en heeft ruim een minuut lang, terwijl ze mijn hand schudde en hier in kneep, naar mij zitten lachen. Een gesprek voeren met haar was onmogelijk, doordat zij of geen Engels begreep, of simpelweg te ver heen was al, maar toch was dit zo’n lief en bijzonder moment. Na ons bezoekje aan het bejaardentehuis liepen we terug richting het haventje, waar we de boot – met prachtige uitzichten – terugnamen naar Mandalay. Hier genoten we allereerst van een tosti bij NOVA Coffee. Vanuit het koffiebarretje fietsten we naar de Kuthodaw pagode, waar het ‘grootste boek ter wereld’ gehuisvest wordt. De pagode bestaat uit 729 kleine huisjes welke allen een marmeren “bladzijde” hebben. Tijdens ons rondje op dit complex kwam er een lokaal vrouwtje naar ons toe welke graag de witte pasta van de thanakaboom op mijn gezicht wilde smeren. Sure, why not! De overige locals die we de rest van de dag nog tegenkwamen vonden dit overigens zo leuk dat ze nog enthousiaster lachten dan normaal. Schattig! Leuk hoe zo’n klein cultureel gebaar, zoveel voor deze mensen kan betekenen. Vanaf de Kuthodah pagoda fietsten we richting Mandalay Hill, waar we 1729 trappen op liepen om naar de top te komen – dit was overigens niet helemaal ons plan. We gingen hierheen om de Art Gallery te bekijken, maar deze konden we niet vinden en halverwege besloten we maar de klim af te maken. Op de top van de Hill genoten we kort van de uitzichten over Mandalay, voordat we de 1729 trappen weer naar beneden liepen. Weer terug bij het hotel belde ik gezellig met pap en mam en daarna liepen we naar een lokaal BBQ restaurantje tegenover ons hotel. Hier kregen we als enige niet locals direct de aandacht van 5 waiters. Too much… maar toch fijn dat ze zo enthousiast waren. Overigens at ik hier niet echt local, omdat ik en niet zo heel veel lust en niet nu nog ziek wil worden. Vanavond was het dus gefrituurde kip en patat dag – een typische zaterdag. En zoals een typische zaterdag dan echt hoort, werd deze afgesloten met voetbal in bed.
Zondag huurden we na het ontbijt een scootertje, omdat mijn fietsband lek was. Helaas, maar ook prima. Onze eerste stop vandaag was het treinstation. Hier kochten we voor €2.50 een (upperclass!) treinkaartje voor de volgende dag. Daarna reden we door naar NOVA coffee waar we koffie dronken en een tosti aten en relaxten we wat. Rond 3 uur reden we richting de U-Bein Bridge. Dit is een 1.2km lange teakhouten brug over het Taungthaman meer welke in 1849 gebouwd werd met de planken van het Innwa Palace. DOODENG! Dan moet ik bekennen dat vandaag misschien ook niet de handigste dag was om over de brug te gaan lopen, aangezien het behoorlijk hard waaide. Op de brug kwamen er nog verscheidene locals, lichtelijk verlegen, naar ons toe of we misschien met ze op de foto wilden. Grappig hoe je zelfs op “toeristische trekpleisters” als deze toch zwaar in de minderheid bent en daardoor soms zelf juist de attractie bent. Uiteraard vonden we het geen probleem om met de locals op de foto te gaan. Ruim 2 uur later stonden we weer veilig aan het beginpunt van de brug – ja ik heb (zwetend!) de gehele brug heen en terug afgelegd. Ondanks dat ik het eng vond, vond ik de brug ook indrukwekkend en bijzonder. Vanaf U-Bein reden we terug naar Mandalay waar we aten bij een pizza tentje. Daarna was het tijd om terug te gaan naar het hotel om te gaan slapen.
Maandag morgen, of beter nacht, ging om 2.45 de wekker en vertrokken we een kwartier later per taxi naar het treinstation. Vandaag stond een dagje treinen op de planning. Wiebelend en slingerend gingen we van Mandalay naar Hsipaw. Over 150km zou de trein ongeveer 11/12u doen. Om 4u in de ochtend vertrok de trein. Toen ik vanuit mijn grote en open raam naar buiten keek leek het wel de Harry Potter trein welke naar Zweinstein zou gaan. Binnen enkele minuten leidde de wagons voor en achter ons al snel hun eigen leven en bewogen deze alle kanten uit. Een wonder dat we op de rails bleven. Gelukkig zat er in onze ticket een life insurance van 0.87 Kyat, ofwel 0.07 cent. Niks om je druk over te maken dus! Na een uur of twee begonnen we omhoog te rijden. Om vervolgens te stoppen en achteruit te rijden. Is dit normaal? Gezien de reactie – of beter geen reactie – van de bewaker achter ons blijkbaar wel. Erg gerust was ik niet, maar oke. Behalve deze enge momentjes waren de uitzichten enig! Dwars door kleine dorpjes, bergweggetjes en plantages reden we. Letterlijk! Soms kwamen er, door de trein gesnoeide, stukjes boom naar binnen gevlogen. Wat een ervaring! Het leukste vond ik de dorpjes en de stationnetjes waar we stopten en even de tijd kregen om onze benen te strekken. Op drie/kwart van de rit naderden we dan de bekende Gokteik viaduct. Deze brug is gebouwd in 1900 en is met haar 700 meter lengte (en ruim kilometer hoogte!) de grootste spoorbrug ter wereld. Vlak voor de brug stopt de trein om vervolgens stapvoets de brug over te rijden. Sneller kan ook niet, want dat kan de brug niet aan. Het is indrukwekkend om te zien hoe we de kloof onder ons passeren. In de diepte glinstert een rivier en zelfs een waterval is zichtbaar in de verte. Wauw! Na de brug stuiteren we nog zo’n twee uur verder, voor we na een 12 uur durende reis dan eindelijk aankomen in Hsipaw. Op het station in Hsipaw worden we netjes opgehaald door een autootje van het hotel. Na even op bed gehangen te hebben, liepen we richting een pizza tentje. Echt pizza was het niet, maar we moesten het er maar mee doen. Daarna gingen we terug naar het hotel waar ik na een helftje voetbal in slaap viel.
Vanmorgen stonden we wederom optijd op. Na een prima ontbijtje, met zelfs pannenkoekjes, en een kop koffie was het tijd voor een easy day trek. Hsipaw is totaal nog niet toeristisch en word eigenlijk alleen maar bezocht voor de trekkingen die worden aangeboden. Echter is mijn lichaam inmiddels aardig uitgeput en zitten we in het moesson seizoen. Daarom hadden we besloten een rustige dag trek te doen ipv een meerdaagse hike. Via rijstvelden en theeplantages liepen we naar een monastry (huis/schooltje voor nonnen en monniken). Hier vertelde onze gids ons dat tijdens de bedelnap nonnen ongekookte rijst krijgen, want vrouwen kunnen prima zelf koken, en monniken krijgen kant en klaar gekookte rijst met curry. Dit vond onze gids overigens wel oneerlijk! Schattig. Daarnaast leerden we dat de bevolking hoopt dat het legerregime – welke niet gekozen wordt! – snel zijn seat in het parlement verliest. Ook spraken we nog kort over de situaties in het verre noorden. De bevolking buiten deze gebieden krijgt hier, behalve via het lokale nieuws, weinig van mee. Toch merken zij dit wel natuurlijk doordat het vele reizigers (of beter toeristen) afschrikt. Vanaf de monastry liepen we door naar een lokaal tentje waar we lunch hadden. Lekker bordje met fruit! Daarna vertrokken we per boot richting een klein Shan dorpje. In het dorpje was het enorm stil en verlaten. Alle mannen waren op het land ergens verderop aan het werk en de kinderen zaten op school. Na een stukje wandelen kwamen we bij een huisje waar wel leven was. Een drietal vrouwen was hier iets van druivenachtige trossen aan elkaar aan het vastbinden. Een schattig klein meisje hielp heel goed door de stukjes stro, waarmee deze werden vastgebonden, naar de vrouwen te brengen. Kei lief! Leuk hoe lokaal en dagelijks dit was. Vanaf het huisje liepen we nog wat door het dorpje en daarna was het weer tijd om naar de boot te gaan. Op de boot kregen we een stortbui over ons heen. Fijn… Weer terug in Hsipaw liepen we naar het hotel waar we de rest van de middag een beetje gehangen hebben. Dat het hier niet toeristisch is was vanavond erg goed te merken. 90% van de menu kaart bij het hotel was “not available”. Om deze reden besloten we dan maar ergens anders te gaan eten. Aangekomen bij een lokaal BBQ tentje bestelden we vol goed hoop stokjes kipvlees. Wat dit precies was is onduidelijk, maar kip was het zeker niet. Na 3 happen was ik misselijk en vond ik het wel leuk geweest. Mijn avondeten bestond vanavond dan ook uit een mini supermarktbroodje. Gelukkig vertrekken we morgen weer naar de bewoonde wereld! Ondanks dat dit slaapachtige dorpje ergens ook wel weer zijn charme heeft.
Liefs vanuit Hsipaw (uitspraak: Si – op zn Spaans – Paa)!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
