Week 5: School, little star en watervallen

Week 5 alweer, de tijd blijft vliegen! Zaterdag besefte ik dit maar al te goed. Ik was met mijn ouders aan het bellen en vertelde hen hoe prachtig en bijzonder Ghana is. Mijn vader haakte hierop in en vroeg of hij niet op bezoek kon komen. “Tuurlijk kan dat pap!” antwoorde ik enthousiast. “Wanneer dan?” was de vraag die hij mij vervolgens stelde. Op dat moment begon ik de dagen te tellen, ervanuit gaande dat ik nog minimaal 5 of 6 weken hier zou blijven. Dit bleek allesbehalve waar: Ik heb nog slechts 4 weken… Huilen! Ik hou van dit land en het leventje hier! Ik beleef hier dagelijks zoveel grote en kleine geluksmomentjes en de kinderen veroveren elke dag weer een nieuw stukje van mijn hart. De ervaringen hier zijn alle rijst – welke mij momenteel echt de keel uit komt – en de uitputting zo waard! Op dit moment zit ik in de woonkamer op de ‘koele’ tegels onder de ventilator en ga ik jullie wederom proberen mee te nemen in mijn dagelijkse belevingen hier.

Maandag ochtend had ik erg veel moeite om uit bed te komen. Dit had twee redenen: allereerst was ik nog heel erg moe van het weekend en ten tweede zag ik er enorm tegenop om naar Court te gaan vandaag. Ik had in het weekend definitief besloten dat het mijn laatste dag Court zou zijn en hierover moest ik natuurlijk in gesprek met mijn lawyer. Dit soort gesprekken zijn natuurlijk nooit leuk. Ondanks mijn slome ochtend zat ik ruim op tijd in Court. Mijn lawyer vroeg Dilys (een Ghanees meisje van de Office) of zij documenten kon voorbereiden. Omdat de rechter er nog steeds niet was en ik mij verveelde en heel goed met Dilys kan opschieten besloot ik met haar mee te gaan. Op de Office hebben we samen de gevraagde documenten voorbereid en gingen we terug naar Court. Hier gebeurde, as usual, weer vrij weinig. Nadat mijn lawyer aan de beurt geweest was vertrokken we uit Court. Racheed (mijn lawyer) vroeg of Dilys en ik samen naar Supreme Court konden gaan om een motie in te dienen. Hier gingen we met de auto heen – ondanks dat het maar 10 minuten lopen is. Op de weg terug reedt Dilys verkeerd, dus kreeg ik een ongeplande city tour door Accra. Terug op de Office besloot ik dat het tijd was om het gevreesde gesprek met Racheed aan te gaan. Lang verhaal kort: De zaken zijn ontzettend interessant, het werk wat de Legal Office doet is erg goed, maar ik had het idee dat ik mijn tijd aan het verdoen was in Court en dit frustreerde mij enorm! Ik was ontzettend opgelucht toen hij mij vertelde dat hij mijn frustraties begreep. In overleg besloten we dat ik vanaf morgen weer kon gaan lesgeven, maar ik was wel altijd welkom in Court en mag vanaf huis helpen met zaken. Terug in Teshie Nungua heb ik wat gegeten en ben ik met Ismael de babies gaan halen. De rest van de middag heb ik nog doorgebracht in de shelter. In de avond gingen Ainhoa en Irene naar huis. Verdrietig momentje helaas! Het huis is nu een stuk stiller en leger. Na afscheid genomen te hebben appte Anniek mij dat zij in Hillyz was met Jessie (een Nederlandse ex-volunteer, die nu weer terug is in Ghana) of ik zin had om ook te komen. Ik besloot dat ik wel wat leuke afleiding kon gebruiken. Na een gezellige avond ging ik rond middernacht naar bed.

Op dinsdag mocht ik eindelijk weer naar school! Toen ik de klas binnen liep kwamen de kinderen naar mij toe rennen om mij te knuffelen, ze waren blij dat ik weer terug was. Uiteindelijk heb ik een erg fijne ochtend gehad met de kinderen in school en ze waren ook allemaal heel lief! Na school ging ik naar Anniek toe. Jessie had Nederlandse kaas en pepernoten meegenomen. Te lekker!! Na genoten te hebben van een tosti met Nederlandse kaas en een spelletje scrabble en zijn Anniek, Jessie en ik rond half 4 de babies gaan ophalen uit school. Daarna hebben we nog in de shelter gespeeld. In de avond kwam Aaron mij en Jessie ophalen en gingen we naar karaoke night. Leuk om het nu ook zelf gezien te hebben, aangezien ik al veel verhalen van mijn huisgenootjes gehoord had. Na karaoke vroeg Aaron of we nog naar een club wilden. Aangezien we allebei konden ‘uitslapen’ de volgende dag zeiden we dat dit goed was.

Woensdag ochtend hebben de kinderen Worship en begint school pas rond 10 uur. Uitslapen is op een of andere manier onmogelijk hier, dus uiteindelijk zat ik samen met mijn huisgenootjes aan het ontbijt. Na het ontbijt bleek de shower het te doen en ben ik lekker gaan douchen. Daarna heb ik via videocall mama een beter beeld proberen te geven hoe ik hier leef en hoe de weg naar school eruitziet. Op school waren de kinderen wederom blij dat ‘madame Kim’ er weer was en deden ze allen goed mee. Na de lunch besloot ik om een serie te gaan kijken op het matras in Yolin en mijn kamer, dit eindigde in een dutje van ruim 2 uur. Weer ontwaakt vroegen Ismael en Dani of ik mee wilde naar het voetbal project. Nog half slapend ben ik mij gaan omkleden en vertrokken we naar het voetbalveld, helaas waren we de enigen… We besloten terug te lopen zodat we toch nog een beetje beweging kregen. In de avond hebben we kaartspelletjes gespeeld en ben ik nog met Dani, Ismael en Ed naar Hillyz gegaan voor een potje pool en chicken kebabs.

Donderdag ochtend hebben Yolin en ik de hele ochtend met de kinderen op school gedanst – ja zelfs ik! Al was dat meer een poging tot haha. Nadat iedereen moe en voldaan was heb ik nog een uurtje Engels lesgegeven en daarna was de schooldag weer voorbij. In de middag gingen Yolin en ik naar Junction Mall. Op de terugweg hebben we de babies opgehaald, toen ze aan het handje liepen begonnen ze “twinkle twinkle little star” te zingen. Super schattig! Heel groot geluksmomentje, deze kinderen blijven mijn hart stukje bij beetje stelen. Thuis heb ik samen met Ruth huiswerk gedaan en daarna heb ik Tarzan en Jane voorgelezen. In de avond hebben we weer kaartspelletjes gespeeld bij het huis en gingen we vroeg naar bed, maar niet voordat Yolin en ik onze kerst room party gehad hadden.

Vrijdag had ik geen wekker gezet, omdat er geen school was en we pas rond 12 uur zouden vertrekken voor een weekendje Hohoe. Een wekker was ook niet nodig, want rond 8 uur was ik zoals gewoonlijk door de warmte en het licht klaarwakker. Na het ontbijt en nog even op bed gehangen te hebben, ben ik de anderen gaan helpen met verven bij de nieuwe Shelter. Rond 12 uur zijn Yolin, Ismael en Daniel onze spullen gaan pakken en vertrokken begonnen we aan onze trip. Roan en Ed hadden ons bang gemaakt voor deze trip en ons gewaarschuwd om genoeg eten en drinken mee te nemen, dus onze eerste stop was dan ook Junction Mall. De reis naar Hohoe duurde ruim 7 uur (inclusief een uur wachttijd in de trotro op de parkeerplaats). Onderweg hebben we wel genoten van de mooie landschappen. Rond 20 uur kwamen we EINDELIJK aan in het hotel. Toen we gingen inchecken bleek het hotel geen reservering te hebben… dit vonden we raar aangezien Jamal voor ons gereserveerd had, maar gelukkig was er nog een 4 persoonskamer vrij. Op de kamer hebben we genoten van ons 4 sterren diner: brood met pindakaas, boter, een appel en koekjes en gingen we onze spullen uitpakken. Toen ik daarna nog even naar buiten ging met Ismael hadden we binnen no time beveiliging voor het huisje staan, niet omdat er iets ernstigs gebeurd was, maar omdat Ismael een insect naar me toe aan het jagen was en het hele hotel van mijn angstkreten heeft kunnen meegenieten.

Zaterdag ochtend hadden we om 7 uur de wekker gezet, zodat we optijd konden beginnen aan onze hike. Na een lekker ontbijtje vertrokken we samen met een Spaans meisje en een Belgische meneer naar de receptie van de watervallen. De hike zou in totaal 6 uur duren en we waren al meerdere malen gewaarschuwd hoe zwaar deze zou zijn. Het eerste uur liepen we in de volle zon een berg op, na een uur zaten Yolin en ik er dan ook behoorlijk doorheen, maar opgeven is geen optie! Na wat gedronken te hebben en een snelle jelle (thanks mommy!) gegeten te hebben konden we er weer tegenaan. Na ruim 3 uur bereikten we de upper fall! De prachtige uitzichten en het verkoelende water in deze waterval lieten ons alle ellende van de hike vergeten. Na ruim een half uur gezwommen te hebben bij de waterval was het tijd om weer naar beneden te gaan. Na boven is één ding, maar naar beneden is wat problematischer… 2 paniekaanvallen (hoogtevrees) later kwamen we gelukkig weer op een punt waar mijn lichaam weer wat kon bijkomen. Gelukkig was mijn gezelschap erg lief, zo gaven Dani en Ismael me een rustig gevoel en heeft Yolin een uur lang liedjes voor en met me gezongen om me weer rustig te krijgen. Een uur later kwamen we aan bij de lower fall, ook hier waren de uitzichten weer fascinerend. Wat vooral heel mooi was, was dat er een regenboog door de waterval heen zat. Na een half uurtje zwemmen en bijkomen besloten we te beginnen aan het laatste deel van onze wandeling. Godzijdank was het pad gewoon plat, nog meer klimmen hadden onze benen echt niet aangekund. Moe en voldaan kwamen we terug bij het hotel, waar we onder het genot van een dik verdiend biertje genoten van de uitzichten – over de bergen die we zojuist beklommen hadden. Helaas was het eten in het hotel niet zo lekker. Yolin en ik – ondanks dat we van eten houden – besloten dan ook onze maaltijd te schrappen, omdat we te moe waren om nog mee te gaan naar een restaurant. ‘s nachts hebben we allen niet heel goed geslapen, waarschijnlijk omdat onze lichamen te moe waren.

Zondag morgen werden we om half 7 uitgeput en met spierpijn wakker en besloten we maar te gaan ontbijten – wederom met prachtig uitzicht! Nog voor 9 uur hadden we ingepakt en uitgecheckt. Na bijna een uur gewacht te hebben op een taxi (klein dorpje), waar we gezelschap kregen van schattige kindjes welke speciaal een bankje voor ons hadden neergezet, begonnen we aan onze terugreis. Met de taxichauffeur spraken we af dat deze ons van Hohoe naar Tafi Atome zou brengen, waar de monkey sanctuary was, en vanuit daar naar een stadje onderop de route van de trotro. De monkey sanctuary was een erg leuke belevenis, de gids vertelde ons dat hier ongeveer 120 Mona aapjes woonden. Gewapend met bananen gingen we het apen bos in, waar we binnen 5 minuten al meerdere aapjes om ons heen hadden staan. Op het moment dat de gids mij een banaan gaf sprongen er 2 aapjes op mijn schouders, erg leuke ervaring! En super schattig hoe zij deze banaan eerst gingen schoonvegen en toen gingen afpellen terwijl ik de banaan voor ze vasthield. Na de Monkey Sanctuary vervolgden we onze reis terug naar huis, de taxichauffeur bleek echter minder vriendelijk dan gedacht. Hij probeerde ons eerst al eerder dan afgesproken af te zetten ergens langs de weg en toen we zeiden het hier niet mee eens te zijn werd hij boos en ging hij bizar hard rijden over hobbelweggetjes. Misselijk, maar veilig, aangekomen bij de afgesproken plek kwam er binnen een paar minuten een trotro. Gelukkig ging de terugweg een stuk sneller dan de heenweg. Rond 17 uur waren we weer in Teshie Nungua. Hier zijn we eerst nog naar de KFC geweest voor we naar huis gingen. Thuis aangekomen besloot ik nog langs de nieuwe Shelter gaan, waar alle kinderen zaterdag heen verhuisd waren. De Shelter is een stuk mooier en ruimer en alle kinderen zijn ontzettend blij met hun nieuwe plekje, dit was fijn om te zien en te horen. Na een bucket shower ging ik nog samen met Ed, Roan, Ismael en Dani naar Hillyz waar Anniek al was. Goede afsluiter van een enorm zwaar, maar ook gaaf weekend!

Vanavond gaan Dani en Ismael helaas alweer naar huis, dus zullen we nog maar met zijn 5en overblijven (4 Nederlanders en een Brit). Het is onduidelijk of en wanneer er weer nieuwe volunteers komen. Het wordt dus nog stiller en leger in huis.

Daarnaast zal ik nog 4 weken optimaal blijven genieten van het geweldige Ghana! Elke dag nog zo dankbaar voor alles wat ik mag meemaken hier en voor alle liefde die we krijgen van de kinderen en alle geweldige mensen om mij heen!

In mijn blogs probeer ik zo goed mogelijk uit te leggen hoe het leven hier is, maar soms lijkt dit echt onmogelijk. Afgelopen week had ik hierover toevallig een gesprek met twee huisgenootjes: hoe moet je uitleggen wat je hier allemaal meemaakt? Het leven is zo ontzettend anders en eigenlijk kun je het als buitenstaander bijna niet begrijpen tot je het meemaakt. Toch zal ik mijn best blijven doen om jullie een zo goed mogelijk beeld te geven van onze dagelijkse levens in Ghana.

Kusjes en knuffels uit dit warme (soms te) paradijs!