Week 2: Law, kids and Kokrobite
Blijf op de hoogte en volg Kim
31 Oktober 2017 | Ghana, Accra
Een dagje te laat, maar he beter laat dan nooit! Of ik heb me gewoon al heel goed aangepast aan de Afrikaanse cultuur, waar 12 uur de volgende dag betekend ongeveer ;)
Momenteel zit ik hier alweer ruim 2 weken, time definitely flies!! Hoe gaaf is dit land! De vele indrukken zijn nog steeds niet helemaal verdwenen, zo was ik bijvoorbeeld afgelopen week zeer onder de indruk van het feit dat stroom hier prepaid is. Nu hoor ik jullie denken: Prepaid? Hoe dan? Vlakbij elk huis(blok) staat een stroompaal, in deze paal stopt iemand een kaartje met hierop een bepaald bedrag, op het moment dat dit bedrag op is ga je met het kaartje naar de winkel om het op te waarderen, stop je het terug in de paal en tadaa power is back on – vergelijk het met een prepaid telefoon sim card. Behalve deze indruk heb ik afgelopen week nog vele andere – zowel goede als slechte – indrukken gehad, hierover zal ik jullie nu meer vertellen.
Maandag morgen was ik klaar om te vertrekken naar school toen Hannah naar buiten kwam en me vroeg thuis te wachten tot Gloria langs kwam, omdat Gloria wat met me wilde bespreken. Dit ging over mijn Law Application. De Law Firm had Gloria gevraagd om mijn CV en cijferlijst, nadat ik haar deze documenten toegestuurd had ben ik alsnog naar school gelopen. Op de hoek van mijn school staat een klein kraampje waar je allerlei schoolspullen kunt kopen, hier heb ik een korte stop gemaakt om voor alle 7 mijn kindjes een schriftje, potlood, gummetje en puntenslijper te kopen, zodat ze voortaan allemaal de benodigdheden hebben om gewoon mee te kunnen doen in klas. Aangekomen in de klas waren de kids natuurlijk allemaal dolgelukkig en deden zij allen goed mee! Na school ben ik samen met Ainhoa en Yolin naar Junction Mall geweest, omdat wij op de WiFi wilden, helaas werkte de WiFi uitgerekend vandaag niet. Vanaf de Junction Mall hebben we een taxi genomen naar school om de kleintjes (Ruth, Abby en Daniel) op te halen. Eenmaal bij hun school aangekomen vertelde een aardige docent dat zij al weg waren. Op dat moment gingen bij ons alle alarmbellen af aangezien de kinderen 3 & 4 jaar oud zijn. Gelijk de andere vrijwilligers bij de Shelter gebeld of ze daar waren, dit was ook niet het geval. Zij zouden voor de zekerheid wel het pad van de Shelter naar school lopen, misschien waren de kinderen onderweg. Na 10 minuten rondom de school gezocht te hebben – waarbij alleen de aardige docent, welke niet eens hun docent is ons hielp – hadden we ze nog steeds niet gevonden. OMG EN NU?! Op dat moment belde ik Roan nogmaals of hij ze al gezien had? Nee! Toen sloeg de bezorgdheid om in boosheid en dat heeft hun teacher (welke overigens echt een trut is! Ze zit normaliter alleen maar in klas met een stok en de kinderen zijn hartstikke bang voor haar!) geweten. Hoe raak je 3 kinderen kwijt, wetende dat ze elke dag worden opgehaald?! 5 minuten later kwam de aardige teacher godzijdank met de kinderen aanlopen. Een of andere meisje uit hun school had ze meegenomen en afgezet langs een drukke weg… hoe en waarom precies is nog altijd onduidelijk, maar godzijdank waren ze veilig! We zijn allen opgelucht teruggelopen naar huis waar we de rest van de middag in de shelter besteed hebben.
Dinsdag middag, na school kwam Gloria langs bij het huis met nieuws: De Law Firm had mijn CV gezien en wilde heel graag een meeting! Super gaaf natuurlijk dat ik mij hier bezig mag gaan houden met Criminal Law! Na dit leuke nieuws zijn we de kinderen op gaan halen – vandaag zaten ze alle 3 bij de directrice te wachten tot wij er waren – en hebben we de rest van de middag gespeeld bij de Shelter. ’s Avonds zijn we naar Hillies geweest, dit is een barretje een paar straten verderop waar ze lekkere Chicken Kebabs verkopen en je kunt poolen. Bij Hillies raakte ik in gesprek met Anniek, een Nederlands meisje die hier inmiddels al 4 jaar woont en samen met een vriendin de stichting FAFA (Stichting Floor & Anniek For Africa) heeft opgericht. Super veel respect voor hoe zij dit op hun leeftijd allemaal gedaan hebben en nog steeds doen! FAFA werkt overigens ook samen met DAFC, de organisatie waarmee ik hier op dit moment zit.
Woensdag morgen kon ik gelukkig weer uitslapen, voor zover dat hier mogelijk is i.v.m. de warmte en het licht, omdat de school kerk activiteiten had. Na een uurtje school en een rustig middagje, hebben wij rond 16 uur de kleintjes – wederom onder watch van de head master – opgehaald. Eind van de middag heb ik nog gevoetbald met de (oudere) jongens van de Shelter in een parkje naast ons huis, geweldig om die blije gezichtjes te zien als ik ze mee neem om te gaan voetballen! Daarin kunnen ze echt hun energie kwijt! Wat echter een dikke tegenvaller was, is dat ik na het voetballen mij enorm verheugd had op een douche aangezien we de hele dag water hadden… op het moment dat ik wilde gaan douchen deed het water het niet meer! NOOOOO!! Dat werd dus weer een bucket shower… Deze zijn overigens nog niet het ergste aan het niet hebben van geen stromend water, de wc is namelijk nog veel erger! Na mijn fijne bucket shower, zouden we met zijn allen naar Afrikiko gaan voor Salsa Night, maar ik was best wel moe en wilde de volgende dag fit zijn en Yolin was nog steeds ziekjes, dus wij besloten samen thuis te blijven. Thuisblijven was echter niet thuisblijven, aangezien we beide zin hadden in kip dus nog een kort bezoekje aan Hillies gebracht hebben.
Op donderdag zou ik naar school een meeting hebben in Accra bij de Law Firm. Rond 12 uur ging ik samen met Gloria richting Accra, waar we in totaal 3 uur hebben zitten wachten voor we geholpen werden… De rechtszaak van de advocaat met wie ik zou gaan meelopen was uitgelopen, dus hij had zijn collega gevraagd om het gesprek met ons aan te gaan. Na een gesprek van 10 minuten: Will you be able to start tomorrow? Stonden Gloria en ik weer buiten. Op de terugweg hebben Gloria en ik een goed gesprek gehad over het feit dat ik Ghana een best wel ontwikkeld land vind. Zo is er bijvoorbeeld heel veel sociale controle op straat: als iemand je wil beroven en je schreeuwt om hulp staan er binnen no time 20 mannen om je heen om je te helpen. Gaat in principe iedereen (note: rondom de grote steden!) naar school toe en leren zij vanaf Nursery de Engelse taal. Hebben mannen en vrouwen gelijke rechten. Het is wat dat betreft echt Afrika voor beginners, desalniettemin erg fijn wel om alleen maar de voordelen van de Afrikaanse cultuur mee te krijgen.
Vrijdag morgen stond ik heel vroeg op, dit omdat ik om 6 uur de deur moest openen voor Hannah en maar besloot gelijk te gaan ontbijten en mij klaar te maken om naar Accra te gaan voor mijn eerste dag in Court. Om in Accra te komen nam ik een Trotro (openbaar vervoer hier, wat bestaat uit minibusjes). Dit was een erg grappige ervaring, aangezien de medechauffeur constant uit het raam hing ACCRA-ACCRA-ACCRA-ACCRA-ACCRA. Na ruim een uur – hate the traffic here! – kwam ik aan in Accra. Vlak voor ik de Trotro uitstapte belde Gloria mij om me te vertellen dat ik naar de Supreme Court toe moest in plaats van naar de Law Firm. Ehhh oke!? Kan allemaal op je eerste dag hier, het is tenslotte Afrika. In de Supreme Court ontmoette ik Rachid, de advocaat met wie ik komende tijd zal gaan meelopen, dit was een erg aardige jonge man. Na een kort gesprek moesten we de Court Room in, hier was nog een zaak bezig. Tijdens deze zaak zat ik vol verbazing te luisteren naar hoe amateuristisch dit er soms aan toe ging – voornamelijk bij de defense. Dit vond de Judge overigens ook: “Stop de tales and go into the charges!”, “I do not want to hear your stories, I want you to tell me whether you accept or deny your charges!”, “Your client can speak for himself” and “Do you understand what the charges are?”. De zaak werd op aandringen van de prosecutor, ondanks dat de rechter dit eerder bij de defense afwees, uiteindelijk opgeschort. Rond half 12 verliet ik de Supreme Court, omdat we een weekendje weg zouden gaan. Thuis aangekomen heb ik mijn spullen ingepakt en zijn we met zijn allen vertrokken naar Kokrobite: een strand, surf en feest plaatsje. Hier verbleven we in Big Millies – aanrader! Na een douche (met stromend water!!) begonnen we fris en fruitig aan het avondeten. Tijdens het avondeten hebben we nog onweer boven zee mogen bewonderen. Na het eten hebben we een show gekeken om vervolgens nog even gezellig met zijn allen een drankje te doen. Wat erg bijzonder was, was dat tijdens dit rust momentje constant Afrikanen kwamen om met ons een gesprek aan te gaan. Eentje viel enorm op, niet alleen omdat hij heel veel weg had van Crazy Eyes van OITNB, maar ook omdat hij begon te trommelen… niet op een trommel, maar op zijn wang. Vervolgens heeft die nog een kwartier voor ons staan rappen…. Buikspiertjes weer getraind! Tijd om naar bed te gaan.
Zaterdag morgen werden we allemaal pas rond half 10 wakker! De kamer was donker en door de waaier was het goed te doen qua temperatuur. Na een ontbijtje op het terras zijn we naar het strand gegaan. Om half 2 hebben Yolin, Ainhoa en ik surfles gehad. Wat gaaf was dat! De stroming en golven waren crazy, maar het was zo vet! En het lukte me zowaar om te staan! Definitly going to do some more surfing in Asia! Na het surfen waren we kapot en de anderen hadden op ons gewacht dus zijn we met zijn allen gaan eten bij Dizzy Lizzies. Dit is een restaurant welke wordt gerund door een Britse oudere vrouw en het eten was dus erg lekker! Na de lunch hebben we nog wat genoten van de zee en onze douches. Daarna heb ik nog Radio Rijnmond aan geluisterd, wat ik misschien beter niet had kunnen doen… Maar he: Feyenoord till I die! ’s Avonds hadden we nog een reggae party bij het hotel. Het grappigste punt van de avond was dat een man 15 minuten lang voor me heeft staan rappen, omdat hij mijn naam wilde weten en vervolgens te eindigen met “you owe me a dance”. Ik moet het hem meegeven dat hij echt moeite deed, but he “I don’t dance”. Later op de avond heeft hij het nogmaals geprobeerd, wederom zonder succes.
Zondag morgen hebben we wederom genoten van onze (voor Afrikaanse begrippen) luxe kamers! Iedereen had heerlijk geslapen en was redelijk uitgeslapen ondanks het feestje. Om 12 uur moesten we uitchecken, dus helaas geen rustige ochtend. Na allen ontbeten, ingepakt en uitgecheckt te hebben zijn we nog wat gaan relaxen bij het hotel. Voor lunch zijn we weer naar Dizzy Lizzies geweest, maar omdat het zo lang duurt voordat het eten daar klaar is hebben we eten besteld en zijn we eerst nog even het dorpje in gegaan om het dorpje te bekijken, te genieten van de kleuren en om te winkelen. Het is me zowaar gelukt nog om een lossere, dunne, lange broek te scoren! Was overigens ook wel had nodig met de vele muggen die je hier ’s avonds helemaal lek prikken… En aangezien ik alleen maar een spijkerbroek en trainingsbroek mee heb, welke beide veel te warm zijn, kan ik de muggenbulten op mijn benen inmiddels niet meer tellen. Na de lunch zijn we met de trotro teruggegaan naar Accra en vanuit daar weer naar Junction Mall, waar we de KFC niet konden weerstaan. Thuis waren we blij verrast dat zowel de stroom als het water het deden en ging ik na een normale douche moe, maar zeer zeker voldaan niet al te laat naar bed.
Komende week zal ik nog verder gaan met mijn Law Project, waar mogelijk tijd doorbrengen in de Shelter met de kindjes en nog veel gaan genieten van dit geweldige land!
Tot volgende week – denk ik – kusjes en knuffels uit het zonnige Teshie Nungua!
Ps. een aantal foto’s staan al op Instagram, maar ik heb nog steeds geen werkende WiFi gehad, dus de rest komt nog zodra ik ergens in dit land WiFi gevonden heb!
Momenteel zit ik hier alweer ruim 2 weken, time definitely flies!! Hoe gaaf is dit land! De vele indrukken zijn nog steeds niet helemaal verdwenen, zo was ik bijvoorbeeld afgelopen week zeer onder de indruk van het feit dat stroom hier prepaid is. Nu hoor ik jullie denken: Prepaid? Hoe dan? Vlakbij elk huis(blok) staat een stroompaal, in deze paal stopt iemand een kaartje met hierop een bepaald bedrag, op het moment dat dit bedrag op is ga je met het kaartje naar de winkel om het op te waarderen, stop je het terug in de paal en tadaa power is back on – vergelijk het met een prepaid telefoon sim card. Behalve deze indruk heb ik afgelopen week nog vele andere – zowel goede als slechte – indrukken gehad, hierover zal ik jullie nu meer vertellen.
Maandag morgen was ik klaar om te vertrekken naar school toen Hannah naar buiten kwam en me vroeg thuis te wachten tot Gloria langs kwam, omdat Gloria wat met me wilde bespreken. Dit ging over mijn Law Application. De Law Firm had Gloria gevraagd om mijn CV en cijferlijst, nadat ik haar deze documenten toegestuurd had ben ik alsnog naar school gelopen. Op de hoek van mijn school staat een klein kraampje waar je allerlei schoolspullen kunt kopen, hier heb ik een korte stop gemaakt om voor alle 7 mijn kindjes een schriftje, potlood, gummetje en puntenslijper te kopen, zodat ze voortaan allemaal de benodigdheden hebben om gewoon mee te kunnen doen in klas. Aangekomen in de klas waren de kids natuurlijk allemaal dolgelukkig en deden zij allen goed mee! Na school ben ik samen met Ainhoa en Yolin naar Junction Mall geweest, omdat wij op de WiFi wilden, helaas werkte de WiFi uitgerekend vandaag niet. Vanaf de Junction Mall hebben we een taxi genomen naar school om de kleintjes (Ruth, Abby en Daniel) op te halen. Eenmaal bij hun school aangekomen vertelde een aardige docent dat zij al weg waren. Op dat moment gingen bij ons alle alarmbellen af aangezien de kinderen 3 & 4 jaar oud zijn. Gelijk de andere vrijwilligers bij de Shelter gebeld of ze daar waren, dit was ook niet het geval. Zij zouden voor de zekerheid wel het pad van de Shelter naar school lopen, misschien waren de kinderen onderweg. Na 10 minuten rondom de school gezocht te hebben – waarbij alleen de aardige docent, welke niet eens hun docent is ons hielp – hadden we ze nog steeds niet gevonden. OMG EN NU?! Op dat moment belde ik Roan nogmaals of hij ze al gezien had? Nee! Toen sloeg de bezorgdheid om in boosheid en dat heeft hun teacher (welke overigens echt een trut is! Ze zit normaliter alleen maar in klas met een stok en de kinderen zijn hartstikke bang voor haar!) geweten. Hoe raak je 3 kinderen kwijt, wetende dat ze elke dag worden opgehaald?! 5 minuten later kwam de aardige teacher godzijdank met de kinderen aanlopen. Een of andere meisje uit hun school had ze meegenomen en afgezet langs een drukke weg… hoe en waarom precies is nog altijd onduidelijk, maar godzijdank waren ze veilig! We zijn allen opgelucht teruggelopen naar huis waar we de rest van de middag in de shelter besteed hebben.
Dinsdag middag, na school kwam Gloria langs bij het huis met nieuws: De Law Firm had mijn CV gezien en wilde heel graag een meeting! Super gaaf natuurlijk dat ik mij hier bezig mag gaan houden met Criminal Law! Na dit leuke nieuws zijn we de kinderen op gaan halen – vandaag zaten ze alle 3 bij de directrice te wachten tot wij er waren – en hebben we de rest van de middag gespeeld bij de Shelter. ’s Avonds zijn we naar Hillies geweest, dit is een barretje een paar straten verderop waar ze lekkere Chicken Kebabs verkopen en je kunt poolen. Bij Hillies raakte ik in gesprek met Anniek, een Nederlands meisje die hier inmiddels al 4 jaar woont en samen met een vriendin de stichting FAFA (Stichting Floor & Anniek For Africa) heeft opgericht. Super veel respect voor hoe zij dit op hun leeftijd allemaal gedaan hebben en nog steeds doen! FAFA werkt overigens ook samen met DAFC, de organisatie waarmee ik hier op dit moment zit.
Woensdag morgen kon ik gelukkig weer uitslapen, voor zover dat hier mogelijk is i.v.m. de warmte en het licht, omdat de school kerk activiteiten had. Na een uurtje school en een rustig middagje, hebben wij rond 16 uur de kleintjes – wederom onder watch van de head master – opgehaald. Eind van de middag heb ik nog gevoetbald met de (oudere) jongens van de Shelter in een parkje naast ons huis, geweldig om die blije gezichtjes te zien als ik ze mee neem om te gaan voetballen! Daarin kunnen ze echt hun energie kwijt! Wat echter een dikke tegenvaller was, is dat ik na het voetballen mij enorm verheugd had op een douche aangezien we de hele dag water hadden… op het moment dat ik wilde gaan douchen deed het water het niet meer! NOOOOO!! Dat werd dus weer een bucket shower… Deze zijn overigens nog niet het ergste aan het niet hebben van geen stromend water, de wc is namelijk nog veel erger! Na mijn fijne bucket shower, zouden we met zijn allen naar Afrikiko gaan voor Salsa Night, maar ik was best wel moe en wilde de volgende dag fit zijn en Yolin was nog steeds ziekjes, dus wij besloten samen thuis te blijven. Thuisblijven was echter niet thuisblijven, aangezien we beide zin hadden in kip dus nog een kort bezoekje aan Hillies gebracht hebben.
Op donderdag zou ik naar school een meeting hebben in Accra bij de Law Firm. Rond 12 uur ging ik samen met Gloria richting Accra, waar we in totaal 3 uur hebben zitten wachten voor we geholpen werden… De rechtszaak van de advocaat met wie ik zou gaan meelopen was uitgelopen, dus hij had zijn collega gevraagd om het gesprek met ons aan te gaan. Na een gesprek van 10 minuten: Will you be able to start tomorrow? Stonden Gloria en ik weer buiten. Op de terugweg hebben Gloria en ik een goed gesprek gehad over het feit dat ik Ghana een best wel ontwikkeld land vind. Zo is er bijvoorbeeld heel veel sociale controle op straat: als iemand je wil beroven en je schreeuwt om hulp staan er binnen no time 20 mannen om je heen om je te helpen. Gaat in principe iedereen (note: rondom de grote steden!) naar school toe en leren zij vanaf Nursery de Engelse taal. Hebben mannen en vrouwen gelijke rechten. Het is wat dat betreft echt Afrika voor beginners, desalniettemin erg fijn wel om alleen maar de voordelen van de Afrikaanse cultuur mee te krijgen.
Vrijdag morgen stond ik heel vroeg op, dit omdat ik om 6 uur de deur moest openen voor Hannah en maar besloot gelijk te gaan ontbijten en mij klaar te maken om naar Accra te gaan voor mijn eerste dag in Court. Om in Accra te komen nam ik een Trotro (openbaar vervoer hier, wat bestaat uit minibusjes). Dit was een erg grappige ervaring, aangezien de medechauffeur constant uit het raam hing ACCRA-ACCRA-ACCRA-ACCRA-ACCRA. Na ruim een uur – hate the traffic here! – kwam ik aan in Accra. Vlak voor ik de Trotro uitstapte belde Gloria mij om me te vertellen dat ik naar de Supreme Court toe moest in plaats van naar de Law Firm. Ehhh oke!? Kan allemaal op je eerste dag hier, het is tenslotte Afrika. In de Supreme Court ontmoette ik Rachid, de advocaat met wie ik komende tijd zal gaan meelopen, dit was een erg aardige jonge man. Na een kort gesprek moesten we de Court Room in, hier was nog een zaak bezig. Tijdens deze zaak zat ik vol verbazing te luisteren naar hoe amateuristisch dit er soms aan toe ging – voornamelijk bij de defense. Dit vond de Judge overigens ook: “Stop de tales and go into the charges!”, “I do not want to hear your stories, I want you to tell me whether you accept or deny your charges!”, “Your client can speak for himself” and “Do you understand what the charges are?”. De zaak werd op aandringen van de prosecutor, ondanks dat de rechter dit eerder bij de defense afwees, uiteindelijk opgeschort. Rond half 12 verliet ik de Supreme Court, omdat we een weekendje weg zouden gaan. Thuis aangekomen heb ik mijn spullen ingepakt en zijn we met zijn allen vertrokken naar Kokrobite: een strand, surf en feest plaatsje. Hier verbleven we in Big Millies – aanrader! Na een douche (met stromend water!!) begonnen we fris en fruitig aan het avondeten. Tijdens het avondeten hebben we nog onweer boven zee mogen bewonderen. Na het eten hebben we een show gekeken om vervolgens nog even gezellig met zijn allen een drankje te doen. Wat erg bijzonder was, was dat tijdens dit rust momentje constant Afrikanen kwamen om met ons een gesprek aan te gaan. Eentje viel enorm op, niet alleen omdat hij heel veel weg had van Crazy Eyes van OITNB, maar ook omdat hij begon te trommelen… niet op een trommel, maar op zijn wang. Vervolgens heeft die nog een kwartier voor ons staan rappen…. Buikspiertjes weer getraind! Tijd om naar bed te gaan.
Zaterdag morgen werden we allemaal pas rond half 10 wakker! De kamer was donker en door de waaier was het goed te doen qua temperatuur. Na een ontbijtje op het terras zijn we naar het strand gegaan. Om half 2 hebben Yolin, Ainhoa en ik surfles gehad. Wat gaaf was dat! De stroming en golven waren crazy, maar het was zo vet! En het lukte me zowaar om te staan! Definitly going to do some more surfing in Asia! Na het surfen waren we kapot en de anderen hadden op ons gewacht dus zijn we met zijn allen gaan eten bij Dizzy Lizzies. Dit is een restaurant welke wordt gerund door een Britse oudere vrouw en het eten was dus erg lekker! Na de lunch hebben we nog wat genoten van de zee en onze douches. Daarna heb ik nog Radio Rijnmond aan geluisterd, wat ik misschien beter niet had kunnen doen… Maar he: Feyenoord till I die! ’s Avonds hadden we nog een reggae party bij het hotel. Het grappigste punt van de avond was dat een man 15 minuten lang voor me heeft staan rappen, omdat hij mijn naam wilde weten en vervolgens te eindigen met “you owe me a dance”. Ik moet het hem meegeven dat hij echt moeite deed, but he “I don’t dance”. Later op de avond heeft hij het nogmaals geprobeerd, wederom zonder succes.
Zondag morgen hebben we wederom genoten van onze (voor Afrikaanse begrippen) luxe kamers! Iedereen had heerlijk geslapen en was redelijk uitgeslapen ondanks het feestje. Om 12 uur moesten we uitchecken, dus helaas geen rustige ochtend. Na allen ontbeten, ingepakt en uitgecheckt te hebben zijn we nog wat gaan relaxen bij het hotel. Voor lunch zijn we weer naar Dizzy Lizzies geweest, maar omdat het zo lang duurt voordat het eten daar klaar is hebben we eten besteld en zijn we eerst nog even het dorpje in gegaan om het dorpje te bekijken, te genieten van de kleuren en om te winkelen. Het is me zowaar gelukt nog om een lossere, dunne, lange broek te scoren! Was overigens ook wel had nodig met de vele muggen die je hier ’s avonds helemaal lek prikken… En aangezien ik alleen maar een spijkerbroek en trainingsbroek mee heb, welke beide veel te warm zijn, kan ik de muggenbulten op mijn benen inmiddels niet meer tellen. Na de lunch zijn we met de trotro teruggegaan naar Accra en vanuit daar weer naar Junction Mall, waar we de KFC niet konden weerstaan. Thuis waren we blij verrast dat zowel de stroom als het water het deden en ging ik na een normale douche moe, maar zeer zeker voldaan niet al te laat naar bed.
Komende week zal ik nog verder gaan met mijn Law Project, waar mogelijk tijd doorbrengen in de Shelter met de kindjes en nog veel gaan genieten van dit geweldige land!
Tot volgende week – denk ik – kusjes en knuffels uit het zonnige Teshie Nungua!
Ps. een aantal foto’s staan al op Instagram, maar ik heb nog steeds geen werkende WiFi gehad, dus de rest komt nog zodra ik ergens in dit land WiFi gevonden heb!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
