Week 29: Candidasa, Gili en Lombok
Blijf op de hoogte en volg Kim
11 Mei 2018 | Indonesië, Naisano Dua
Hola! Wat een week weer! Eentje met hoogtepunten – letterlijk – en diepte punten. Met heel veel falen, maar ook ons er niet door laten stoppen. Reizen zonder plannen, of een soort van met plannen, maar deze falen. Misschien toch maar weer terug naar het niet plannen en gewoon doen haha.
Vrijdag begon onze ‘D-for-purle’ faal dag al vroeg. Om 8 uur stonden we netjes optijd met gevulde maagjes en uitgecheckt en wel klaar met onze bagage om te gaan duiken. Toen de vrouw van de duikschool ons kwam ophalen werden we al raar aangekeken “why did you check out?” “omdat onze nachten op zijn?”. In de auto bleek echter al snel dat we verkeerd gerekend hadden en we nog een nacht hadden… is lastig hoor tot 3 tellen haha oeps. Maar goed dit was een zorg voor later, eerst duiken. Vandaag gingen we duiken bij Manta Point. Dit gebied is bekend om haar manta roggen. Eenmaal aangekomen en beneden werden we al snel vergezeld door een manta rog. De rog zwom letterlijk op ons af, om net voordat deze ons aanraakte ineens een bocht te maken. Zo ontzettend gaaf!! Na een paar minuutjes gespeeld te hebben met de manta rog zwommen we verder en kwam ik dan ein-de-lijk een schildpad tegen. WAUW! Ondanks dat voor mij de duik al compleet was, werden we nog meer verwend met een octopus, nog een schildpad, gewone roggen en een haai. Wacht wat? Een haai? Jep! Op het moment dat onze instructrice wees naar de zoveelste manta rog, was ik onderweg naar een nieuwe octopus, toen ik ineens aan mijn arm werd teruggetrokken. Toen ik probeerde uit te leggen dat er een octopus zat, wees ze naar beneden en zag ik ineens een bamboehaai onder mij zwemmen welke ook onderweg was naar de octopus. De haai viel de octopus aan, ze vochten wat tot de octopus losraakte en daarna was het voorbij voor de octopus. Wat een duik! Zo ontzettend gaaf! Aangekomen op de boot vertelde de instructrice mij dat als we de tweede duik weer zulke dingen te zien kregen, ze mijn bril zou aftrekken omdat dit pas mijn 7e duik ooit was en ik nu al te verwend ben. Op de tweede duik hoefden we überhaupt niet te zwemmen, omdat de stroming prefect stond en ons langs koraalriffen, schildpadden en scholen vissen trok. Het was net alsof we met een treintje een aquarium door reden. De onderwaterwereld in Bali is daadwerkelijk een paradijs. Dit wint dubbel en dwars van Koh Tao. Weer terug in de haven, bleek de boot naar Gili Air nog niet vertrokken te zijn en besloten we – ondanks dat we al 10 keer plannen veranderd hadden vandaag – deze dan maar te nemen. Aangekomen in Gili hadden we toch wel honger, dus besloten we eerst wat te gaan eten en daarna ons maar eens druk te maken over een hotel. Goede prioriteiten weer haha. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, genoten we van een fijne maaltijd, vonden we een hotelletje vlakbij en wandelden we daarna zelfs nog 3/4e van het eiland (welke overigens heel klein is) over terwijl we genoten van de prachtige sterrenhemel en het geluid van de golven.
Zaterdag genoten we eerst van een ontbijtje op ons terrasje. Daarna genoten we van een luilekker strand en snorkel dagje. Na het eten liepen we richting de kust vanaf waar we genoten van een sprookjesachtige zonsondergang met de vulkaan in de verte vanaf een hangmatje boven zee. Wat een heerlijk eiland! Nadat de zon onder was, besloten we nog even te chillen in de hangmat en speelde Baby wat aan de rand van het water, toen we ineens blauwe lampjes zagen. Lichtgevende plankton!! Zo ontzettend gaaf om te zien. Nadat we genoten hadden van de lampjes in het water, liepen we op aanraden van Yolin richting de outdoor bios voor een filmpje op zitzakken op het strand. Liefde voor dit eiland. Na de film liepen we terug naar het restaurant waar we genoten van wederom een goede maaltijd en drankjes. Nadat Baby terugliep naar de kamer belde ik nog met Anniek, tot Baby me weer kwam halen en we gingen nachtzwemmen. Kan allemaal hier.
Zondag genoten we wederom van een ontbijtje op ons terras, snorkelden we wat in de zee en hadden we wederom een luilekker dagje aan het strand met een boek. Ook vandaag besloten we zonsondergang te gaan kijken op hetzelfde plekje. Helaas was het aardig bewolkt, waardoor de zonsondergang niet zo mooi was als de dag ervoor. Maar nog steeds waren de luchten fijn en deze keer schommelden we wat in plaats van dat we in de hangmat hingen. Nadat de zon onder was liepen we richting het restaurant, waar we de rest van de avond gezellig gezeten hebben.
Maandag was het tijd om uit te checken. Omdat ons hotelletje zo goed als leeg was, mochten we de kamer houden tot we naar de haven zouden gaan. Na een ontbijtje dronken we een koffie bij een leuk barretje aan de haven, waarna het tijd was om Gili te verlaten. Via het strand klommen we op een boot, welke ons een kwartier later afzette in Lombok. Vanaf hier ging het helaas wat minder snel en kwamen we ruim 2 uur later, na 3 ongeplande en onduidelijke tussenstops, pas een keer aan in ons guesthouse in Senaru. Nadat we hadden uitgepakt besloten we een restaurantje te gaan zoeken in ons mini dorpje (lees: 1 straat). Toen we bijna wilden opgeven, omdat we zo goed als de straat uit waren, kwamen we een schattig restaurantje, met goed eten, fijne uitzichten en een enge aap tegen. Na het eten was het bedtijd.
Dinsdag ging de wekker om 6 uur, voor een tripje naar Mt. Rinjani. Aangekomen bij de office bleek mijn trip ineens 3 dagen/2 nachten te zijn, terwijl ik specifiek 2 dagen/1 nacht geboekt en gekozen had. Na een kort overleg met Baby, besloten we dat ik het moest gaan doen en vertrok ik met 7 anderen richting de vulkaan. Het begin van de hike was erg warm, maar goed te doen. Vanaf het 3e rest point werd het wat minder grappig. Redelijk beloopbare/klimbare paden, veranderden in as, zand of losse steentjes ondergrond en de helling werd steiler en steiler. Ondanks dat de temperatuur zakte door de hoogte, was het nog steeds letterlijk bloed, zweet en tranen om het de kraterrand te bereiken. 10 uur, 20.000 stappen en 407 verdiepingen verder bereikte ik om 5 uur eindelijk de campground, welke overigens weinig onder deed voor een vuilnisbelt… zonde hoe mensen alles verpesten. Na wat bijgekomen te zijn en genoten te hebben van de uitzichten bij het kratermeer, dronk ik samen met een andere Nederlandse jongen een biertje onder het genot van een prachtige roze zonsondergang in de wolken. Wauw! Dit was echt even mijn geluksmomentje – ongeveer de enige ook op die berg. Na de zonsondergang was het tijd voor dinner en daarna trokken we warme kleren aan en was het bedtijd. Bedtijd was een gedeeld mini tentje, welke scheef stond en een temperatuur van ongeveer 3 graden.
Woensdag nacht werden we om 2 uur gewekt, om in het donker naar de summit te klimmen voor sunrise. Na een uur klimmen langs wederom glibberige paadjes, langs een afgrond gaf mijn lichaam het op. Zowel angst als vermoeidheid sloegen toe en ik kon letterlijk geen stap meer zetten. Elk deel van mijn lichaam gilde het uit. Na kort overleg met de gids en hem ervan overtuigd te hebben dat ik de weg naar de tent prima terug kon vinden, liep ik terug. Aangekomen bij de tent stapte ik in mijn slaapzak en blokte ik het ellendige gevoel uit doormiddel van muziek. Om half 6 stapte ik de tent uit om de sunrise te kijken, hier kwam ik overigens voor. De sunrise vond ik, zeker vergeleken met de sunset van de avond ervoor, niet per se indrukwekkend. Mooi, maar niet fantastisch. Nadat de zon volledig op was steeg de temperatuur ook iets en deed ik nog even mijn ogen dicht. Toen ik weer wakker werd kreeg ik ontbijt van de ‘’porters (mannetjes die op slippers de tent, spullen en al het eten naar boven sjouwen op hun schouders – of beter robots! Geen idee hoe zij dit wekelijks doen!) en wachtte ik op de rest. Toen iedereen weer terug was, besloot ik dat het genoeg was en vertelde ik de gids dat ik terug wilde “you can’t…” was het antwoord dat ik kreeg. Natuurlijk voldeed dit antwoord voor mij niet en vertelde ik hem dat ik prima zelf terug kon lopen via het pad van gisteren en dat ik ook absoluut niet nog een hele dag ging hiken en nog een nacht in zo’n tentje ging slapen terwijl ik mij zo voelde. Nadat hij met zijn baas gebeld had, vertelde hij mij dat ik samen met een porter terug kon gaan. Thank god! Na alles ingepakt te hebben en de rest succes gewenst te hebben, liep ik samen met Yani, een lieve porter, terug naar het begin van de vulkaan. Ook de weg naar beneden was dramatisch, omdat je natuurlijk nog meer glijdt. Zowel Yani als ik zijn het eerste stuk minimaal 3 keer onderuitgegaan. Dit maakte me overigens weinig uit, het idee dat ik een paar uur later weer bij Baby in het hotel zou zijn was alles wat telde. Ruim 4 uur later kwamen we aan bij het begin punt en namen we een pickup truck terug naar Senaru. Aangekomen in het hotel bleken we een 2 maanden oude, ontzettend schattige en fluffy, pup te hebben. Precies wat ik nodig had na 2 dagen ellende! Na een uur geknuffeld en gespeeld te hebben met de puppy ging ik douchen, speelde ik nog wat met de pup en was het tijd om te eten. De rest van de avond genoot ik samen met Baby, een Franse gast, een van de hotel eigenaren en de pup voor onze hotel kamer. Om 10 uur vielen mijn ogen dicht en ben ik gaan slapen in een fijn bed! Wat was ik ontzettend blij met mijn keuze. Ondanks dat ik niet hou van opgeven, voelde dit niet als opgeven, nu ik het kamp bereikt had, genoten had van sunset en sunrise en toch de vulkaan beklommen had. Genoeg is genoeg, het was goed zo.
Donderdag stonden we wederom vroeg op, omdat we tussen 7 en 9 (geen idee waarom we geen normale tijd kregen!) een transfer naar de haven zouden hebben. Vanaf 7 uur zaten we netjes klaar en om 9.10am kwam de transfer eindelijk een keer opdagen, haters! Aangekomen in de haven checkten we in in het hotel, welke bij mijn Rinjani trip inbegrepen zat. Nadat we onze spullen op de kamer gezet hadden, aten we wat in het restaurant. Al snel besloten we dat we toch hier niet wilden blijven. Het voelde alsof we tijd aan het vergooien waren en de mensen waren allesbehalve leuk. Ontzettend opdringerig en vervelend. Daarom besloten we naar de haven te lopen om een boot te regelen naar Nusa Penida. Vanaf Lombok gaan echter geen directe boten naar Nusa, dus we zouden eerst naar Pandangbai (Bali) moeten, vanaf daar een transfer hebben naar Sanur en dan vanaf Sanur een boot pakken naar Nusa Penida. Nadat we ruim 4 uur later eindelijk aankwamen in de haven bij Sanur, bleek deze dicht te zijn… lekker dan. We hadden de man in de haven in Lombok minimaal 10 keer gevraagd of dit mogelijk was “ja absoluut! De boten gaan tot minimaal 10 uur”, nou mooi niet. Zoals gewoonlijk barstte we in lachen uit en liepen we naar Dunkin Donuts welke we vanaf de transfer gespot hadden. Vanaf hier besloten we, onder het genot van een ijskoffie en een donut, een gasthuisje te boeken in Sanur, waar we besloten Nuda Penida te laten voor wat het was en de volgende dag zuidelijker te gaan.
Momenteel zitten we in Nusa Nua, de zuidwest kust van Bali. Vandaag hebben we wat rondgewandeld en genoten van het strand en zwembad bij een Beach resort. Morgen gaan we verder naar Uluwatu, onze laatste stop op Bali en maandag zit onze tijd op Bali er dan alweer op. Al met al bevalt alles nog wel heel goed en vermaken Baby en ik ons prima, ondanks dat we falen. Dat lachen we gewoon weg! We kunnen er wel om gaan huilen, maar dat gaat ook niks oplossen. Dus lekker blijven lachen maar.
Liefs vanuit Bali!
Vrijdag begon onze ‘D-for-purle’ faal dag al vroeg. Om 8 uur stonden we netjes optijd met gevulde maagjes en uitgecheckt en wel klaar met onze bagage om te gaan duiken. Toen de vrouw van de duikschool ons kwam ophalen werden we al raar aangekeken “why did you check out?” “omdat onze nachten op zijn?”. In de auto bleek echter al snel dat we verkeerd gerekend hadden en we nog een nacht hadden… is lastig hoor tot 3 tellen haha oeps. Maar goed dit was een zorg voor later, eerst duiken. Vandaag gingen we duiken bij Manta Point. Dit gebied is bekend om haar manta roggen. Eenmaal aangekomen en beneden werden we al snel vergezeld door een manta rog. De rog zwom letterlijk op ons af, om net voordat deze ons aanraakte ineens een bocht te maken. Zo ontzettend gaaf!! Na een paar minuutjes gespeeld te hebben met de manta rog zwommen we verder en kwam ik dan ein-de-lijk een schildpad tegen. WAUW! Ondanks dat voor mij de duik al compleet was, werden we nog meer verwend met een octopus, nog een schildpad, gewone roggen en een haai. Wacht wat? Een haai? Jep! Op het moment dat onze instructrice wees naar de zoveelste manta rog, was ik onderweg naar een nieuwe octopus, toen ik ineens aan mijn arm werd teruggetrokken. Toen ik probeerde uit te leggen dat er een octopus zat, wees ze naar beneden en zag ik ineens een bamboehaai onder mij zwemmen welke ook onderweg was naar de octopus. De haai viel de octopus aan, ze vochten wat tot de octopus losraakte en daarna was het voorbij voor de octopus. Wat een duik! Zo ontzettend gaaf! Aangekomen op de boot vertelde de instructrice mij dat als we de tweede duik weer zulke dingen te zien kregen, ze mijn bril zou aftrekken omdat dit pas mijn 7e duik ooit was en ik nu al te verwend ben. Op de tweede duik hoefden we überhaupt niet te zwemmen, omdat de stroming prefect stond en ons langs koraalriffen, schildpadden en scholen vissen trok. Het was net alsof we met een treintje een aquarium door reden. De onderwaterwereld in Bali is daadwerkelijk een paradijs. Dit wint dubbel en dwars van Koh Tao. Weer terug in de haven, bleek de boot naar Gili Air nog niet vertrokken te zijn en besloten we – ondanks dat we al 10 keer plannen veranderd hadden vandaag – deze dan maar te nemen. Aangekomen in Gili hadden we toch wel honger, dus besloten we eerst wat te gaan eten en daarna ons maar eens druk te maken over een hotel. Goede prioriteiten weer haha. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, genoten we van een fijne maaltijd, vonden we een hotelletje vlakbij en wandelden we daarna zelfs nog 3/4e van het eiland (welke overigens heel klein is) over terwijl we genoten van de prachtige sterrenhemel en het geluid van de golven.
Zaterdag genoten we eerst van een ontbijtje op ons terrasje. Daarna genoten we van een luilekker strand en snorkel dagje. Na het eten liepen we richting de kust vanaf waar we genoten van een sprookjesachtige zonsondergang met de vulkaan in de verte vanaf een hangmatje boven zee. Wat een heerlijk eiland! Nadat de zon onder was, besloten we nog even te chillen in de hangmat en speelde Baby wat aan de rand van het water, toen we ineens blauwe lampjes zagen. Lichtgevende plankton!! Zo ontzettend gaaf om te zien. Nadat we genoten hadden van de lampjes in het water, liepen we op aanraden van Yolin richting de outdoor bios voor een filmpje op zitzakken op het strand. Liefde voor dit eiland. Na de film liepen we terug naar het restaurant waar we genoten van wederom een goede maaltijd en drankjes. Nadat Baby terugliep naar de kamer belde ik nog met Anniek, tot Baby me weer kwam halen en we gingen nachtzwemmen. Kan allemaal hier.
Zondag genoten we wederom van een ontbijtje op ons terras, snorkelden we wat in de zee en hadden we wederom een luilekker dagje aan het strand met een boek. Ook vandaag besloten we zonsondergang te gaan kijken op hetzelfde plekje. Helaas was het aardig bewolkt, waardoor de zonsondergang niet zo mooi was als de dag ervoor. Maar nog steeds waren de luchten fijn en deze keer schommelden we wat in plaats van dat we in de hangmat hingen. Nadat de zon onder was liepen we richting het restaurant, waar we de rest van de avond gezellig gezeten hebben.
Maandag was het tijd om uit te checken. Omdat ons hotelletje zo goed als leeg was, mochten we de kamer houden tot we naar de haven zouden gaan. Na een ontbijtje dronken we een koffie bij een leuk barretje aan de haven, waarna het tijd was om Gili te verlaten. Via het strand klommen we op een boot, welke ons een kwartier later afzette in Lombok. Vanaf hier ging het helaas wat minder snel en kwamen we ruim 2 uur later, na 3 ongeplande en onduidelijke tussenstops, pas een keer aan in ons guesthouse in Senaru. Nadat we hadden uitgepakt besloten we een restaurantje te gaan zoeken in ons mini dorpje (lees: 1 straat). Toen we bijna wilden opgeven, omdat we zo goed als de straat uit waren, kwamen we een schattig restaurantje, met goed eten, fijne uitzichten en een enge aap tegen. Na het eten was het bedtijd.
Dinsdag ging de wekker om 6 uur, voor een tripje naar Mt. Rinjani. Aangekomen bij de office bleek mijn trip ineens 3 dagen/2 nachten te zijn, terwijl ik specifiek 2 dagen/1 nacht geboekt en gekozen had. Na een kort overleg met Baby, besloten we dat ik het moest gaan doen en vertrok ik met 7 anderen richting de vulkaan. Het begin van de hike was erg warm, maar goed te doen. Vanaf het 3e rest point werd het wat minder grappig. Redelijk beloopbare/klimbare paden, veranderden in as, zand of losse steentjes ondergrond en de helling werd steiler en steiler. Ondanks dat de temperatuur zakte door de hoogte, was het nog steeds letterlijk bloed, zweet en tranen om het de kraterrand te bereiken. 10 uur, 20.000 stappen en 407 verdiepingen verder bereikte ik om 5 uur eindelijk de campground, welke overigens weinig onder deed voor een vuilnisbelt… zonde hoe mensen alles verpesten. Na wat bijgekomen te zijn en genoten te hebben van de uitzichten bij het kratermeer, dronk ik samen met een andere Nederlandse jongen een biertje onder het genot van een prachtige roze zonsondergang in de wolken. Wauw! Dit was echt even mijn geluksmomentje – ongeveer de enige ook op die berg. Na de zonsondergang was het tijd voor dinner en daarna trokken we warme kleren aan en was het bedtijd. Bedtijd was een gedeeld mini tentje, welke scheef stond en een temperatuur van ongeveer 3 graden.
Woensdag nacht werden we om 2 uur gewekt, om in het donker naar de summit te klimmen voor sunrise. Na een uur klimmen langs wederom glibberige paadjes, langs een afgrond gaf mijn lichaam het op. Zowel angst als vermoeidheid sloegen toe en ik kon letterlijk geen stap meer zetten. Elk deel van mijn lichaam gilde het uit. Na kort overleg met de gids en hem ervan overtuigd te hebben dat ik de weg naar de tent prima terug kon vinden, liep ik terug. Aangekomen bij de tent stapte ik in mijn slaapzak en blokte ik het ellendige gevoel uit doormiddel van muziek. Om half 6 stapte ik de tent uit om de sunrise te kijken, hier kwam ik overigens voor. De sunrise vond ik, zeker vergeleken met de sunset van de avond ervoor, niet per se indrukwekkend. Mooi, maar niet fantastisch. Nadat de zon volledig op was steeg de temperatuur ook iets en deed ik nog even mijn ogen dicht. Toen ik weer wakker werd kreeg ik ontbijt van de ‘’porters (mannetjes die op slippers de tent, spullen en al het eten naar boven sjouwen op hun schouders – of beter robots! Geen idee hoe zij dit wekelijks doen!) en wachtte ik op de rest. Toen iedereen weer terug was, besloot ik dat het genoeg was en vertelde ik de gids dat ik terug wilde “you can’t…” was het antwoord dat ik kreeg. Natuurlijk voldeed dit antwoord voor mij niet en vertelde ik hem dat ik prima zelf terug kon lopen via het pad van gisteren en dat ik ook absoluut niet nog een hele dag ging hiken en nog een nacht in zo’n tentje ging slapen terwijl ik mij zo voelde. Nadat hij met zijn baas gebeld had, vertelde hij mij dat ik samen met een porter terug kon gaan. Thank god! Na alles ingepakt te hebben en de rest succes gewenst te hebben, liep ik samen met Yani, een lieve porter, terug naar het begin van de vulkaan. Ook de weg naar beneden was dramatisch, omdat je natuurlijk nog meer glijdt. Zowel Yani als ik zijn het eerste stuk minimaal 3 keer onderuitgegaan. Dit maakte me overigens weinig uit, het idee dat ik een paar uur later weer bij Baby in het hotel zou zijn was alles wat telde. Ruim 4 uur later kwamen we aan bij het begin punt en namen we een pickup truck terug naar Senaru. Aangekomen in het hotel bleken we een 2 maanden oude, ontzettend schattige en fluffy, pup te hebben. Precies wat ik nodig had na 2 dagen ellende! Na een uur geknuffeld en gespeeld te hebben met de puppy ging ik douchen, speelde ik nog wat met de pup en was het tijd om te eten. De rest van de avond genoot ik samen met Baby, een Franse gast, een van de hotel eigenaren en de pup voor onze hotel kamer. Om 10 uur vielen mijn ogen dicht en ben ik gaan slapen in een fijn bed! Wat was ik ontzettend blij met mijn keuze. Ondanks dat ik niet hou van opgeven, voelde dit niet als opgeven, nu ik het kamp bereikt had, genoten had van sunset en sunrise en toch de vulkaan beklommen had. Genoeg is genoeg, het was goed zo.
Donderdag stonden we wederom vroeg op, omdat we tussen 7 en 9 (geen idee waarom we geen normale tijd kregen!) een transfer naar de haven zouden hebben. Vanaf 7 uur zaten we netjes klaar en om 9.10am kwam de transfer eindelijk een keer opdagen, haters! Aangekomen in de haven checkten we in in het hotel, welke bij mijn Rinjani trip inbegrepen zat. Nadat we onze spullen op de kamer gezet hadden, aten we wat in het restaurant. Al snel besloten we dat we toch hier niet wilden blijven. Het voelde alsof we tijd aan het vergooien waren en de mensen waren allesbehalve leuk. Ontzettend opdringerig en vervelend. Daarom besloten we naar de haven te lopen om een boot te regelen naar Nusa Penida. Vanaf Lombok gaan echter geen directe boten naar Nusa, dus we zouden eerst naar Pandangbai (Bali) moeten, vanaf daar een transfer hebben naar Sanur en dan vanaf Sanur een boot pakken naar Nusa Penida. Nadat we ruim 4 uur later eindelijk aankwamen in de haven bij Sanur, bleek deze dicht te zijn… lekker dan. We hadden de man in de haven in Lombok minimaal 10 keer gevraagd of dit mogelijk was “ja absoluut! De boten gaan tot minimaal 10 uur”, nou mooi niet. Zoals gewoonlijk barstte we in lachen uit en liepen we naar Dunkin Donuts welke we vanaf de transfer gespot hadden. Vanaf hier besloten we, onder het genot van een ijskoffie en een donut, een gasthuisje te boeken in Sanur, waar we besloten Nuda Penida te laten voor wat het was en de volgende dag zuidelijker te gaan.
Momenteel zitten we in Nusa Nua, de zuidwest kust van Bali. Vandaag hebben we wat rondgewandeld en genoten van het strand en zwembad bij een Beach resort. Morgen gaan we verder naar Uluwatu, onze laatste stop op Bali en maandag zit onze tijd op Bali er dan alweer op. Al met al bevalt alles nog wel heel goed en vermaken Baby en ik ons prima, ondanks dat we falen. Dat lachen we gewoon weg! We kunnen er wel om gaan huilen, maar dat gaat ook niks oplossen. Dus lekker blijven lachen maar.
Liefs vanuit Bali!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
