Week 13: Panoramaroute, Johannesburg en Hanoi

Bye bye sunny Africa! Hello cold weather, jeans and jacket… Inmiddels zit ik alweer 4 dagen in ‘het land van de reizende draak’ (Vietnam) en is mijn lichaam nog steeds druk aan het acclimatiseren. Ondanks dat iedereen in Nederland vind dat ik niet mag klagen, aangezien het daar nog veel kouder is, kan ik het niet helpen en ben ik als goed ingeburgerde nep Afrikaan aan het koukleumen. Afgezien van de ‘kou’ vermaak ik mij hier overigens prima en geniet ik met volle teugen van alle nieuwe indrukken hier, maar daarover zo meer.

Donderdag ochtend vertrokken we bijtijds uit Sabie voor ons (voorlopig) laatste Afrikaanse avontuur. We hadden besloten de panoramaroute te gaan rijden richting Johannesburg, deze route staat bekend om alle prachtige uitzichten en prachtig was het zeker! Tijdens het ontbijt hadden we een viertal stops op googlemaps ingegeven, maar al vrij snel kwamen we tot de ontdekking dat de weergoden ons vandaag niet goed gezind waren (super mistig!) en hebben we helaas maar van 3 van de 4 stops kunnen genieten. Na een teleurstellende stop bij Wonderview, we hadden welgeteld een meter zicht, reden we gelukkig nog voor onze tweede stop de mist uit en hadden we vol zicht op onze tweede stop: de Berlin Falls. Na de watervallen vervolgende we onze route naar Bourke’s Luck Potholes. Hier hebben we onze ogen uit gekeken! De cilindervormige gaten in de rotsformaties, gevormd door waterstroom, waren echt fascinerend om te zien. Na deze gave stop zijn we verder gereden naar de Three Rondavels. Dit zijn 3 ronde bergtoppen welke door hun vorm vernoemd zijn naar typisch Afrikaanse hutjes (rondavels). Hier hadden we overigens ook een prachtig uitzicht over de rest van de vallei. Na deze prachtige route werd het tijd voor de bekende saaie snelwegen. Het laatste stuk was de snelweg overigens ineens niet meer zo saai, want de middenberm stond in brand. Hoe dit precies gebeurd is hebben we nooit kunnen ontdekken en blijkbaar is het de normaalste zaak van de wereld ook, want niemand keek ernaar op of om en er was (nog) geen enkele hulpdienst te bekennen. Bijzonder… Rond 19u kwamen we aan in het hotel, hier werd door de receptionist geopperd om pizza te bestellen en daar hebben we uiteraard dankbaar gebruik van gemaakt.

Vrijdag hadden we een luilekkerland dagje gepland, omdat dit Simon zijn laatste dag was en we beide nogal lange reizen in het vooruitzicht hadden. Na veel te lang in bed gehangen te hebben, besloten we nog even te genieten van de Afrikaanse zon aan het zwembad. Nadat de zon verdwenen was is Simon zijn tas gaan inpakken en hebben we een restaurant gezocht. In het restaurant draaiden ze tot mijn enthousiasme de minions in de kinderhoek: of mijn moeder even haar dochter bij de beedoo tv kon komen ophalen… want natuurlijk wilde ik niet meer weg haha. Weer terug in het hotel hebben we nog even gechillt en daarna heb ik Simon naar het vliegveld gebracht zodat hij weer terug kon naar het koude Nederland. Weer terug in het hotel heb ik met Dilys en baby gebeld en ben ik nog gaan netflixen voor ik in slaap viel.

Zaterdag ochtend was ineens heel raar wakker worden zo ineens alleen na 4 weken constant samen geweest te zijn. Na het ontbijt ben ik mijn tas maar gaan inpakken en heb ik de rest van de middag nog in de tuin gehangen waar ik gezelschap kreeg van het hotel hondje. Schattig! Rond 14u ging ik naar het vliegveld en dat was het dan… Doei Afrika, see you soon! Nadat ik was ingecheckt en de douane door was besloot ik eerst wat gaan eten. Tijdens het eten belde Anniek en hebben we nog gezellig gepraat tot het dan echt tijd was om Afrika te verlaten. Voor mijn eerste vlucht had ik een raamplekje gekregen. Helaas zaten er 2 gillende kinderen naast mij, maar gelukkig was er een vriendelijke stewardess welke mij aanbood dat ik ook wel bij het raam bij de nooduitgang mocht gaan zitten. Ideaal! Eenmaal aangekomen op Kenia moest ik snel naar de gate toe, omdat mijn eerste vlucht vertraging had opgelopen en mijn aansluitende vlucht al begonnen was met boarden. Dit was echter geen probleem aangezien ik na 4.5 uur stilzitten veel te veel energie had. Ik stond dan ook vrolijk op mijn muziek op en neer te bouncen tot ik in het vliegtuig stapte. Mijn tweede vlucht was iets minder fijn aangezien het mij nauwelijks lukte om te slapen en ik een vervelende buurman had en was dan ook erg blij toen ik zondagochtend na 9.5 uur eindelijk aangekomen was in Bangkok. Na veel te lange vluchten en te weinig slaap lukte het mij hier om te verdwalen. Gelukkig had ik hier genoeg tijd om over te stappen en was ik dan uiteindelijk alsnog ruim optijd bij mijn gate. Om te zorgen dat ik niet in slaap zou vallen, en natuurlijk omdat ik ze mis, besloot ik mijn ouders te bellen tot ik in het vliegtuig zat.

Zondag middag kwam ik na ruim 23 uur reizen eindelijk aan op mijn volgende bestemming: Hanoi. Op het vliegveld ging alles ontzettend langzaam en toen ik dan na ruim een uur eindelijk door alle controles was verwachtte ik dan ook dat mijn tas al wel op de band zou liggen, maar geen tas te bekennen. Gelukkig raak ik niet snel in paniek. Een bijna een uur later vond ik het echter toch wel tijd om maar eens bij de balie te gaan informeren. Wat bleek nou… ze waren al zo behulpzaam geweest om mijn tas er al vast af te halen en bij de balie te leggen. Compleet onduidelijk waarom, maar gelukkig was mijn tas niet kwijt en kon ik eindelijk richting mijn hotel. Aangekomen bij het hotel ging alles gelukkig heel snel en had ik een mooie kamer met een tweepersoonsbed voor mijzelf. De aardige medewerker die mij naar mijn kamer bracht opperde ook nog om uit te leggen hoe de airco werkte: “does this remote also work for the aircon outside?”. Alsof ik nog niet genoeg aan het bevriezen was. Na in bed nog even genetflixt te hebben ben ik lekker gaan slapen.

Maandag had ik 3 wekkers nodig om uit mijn bed te komen voor het ontbijt, iets met: jetlag… al vind ik nog steeds niet dat ik die heb. Gelukkig was het ontbijt het wel waard: koffie, toast, eitjes en vers fruit. Na het ontbijt ben ik nog even in bed gaan liggen en rond 12 uur besloot ik dat het toch maar eens tijd was om te gaan douchen en de stad rustig aan te gaan verkennen. Behalve dat ik het wel wennen vond om ineens helemaal alleen te zijn, vond ik het ook enorm raar om weer lange kleding te moeten dragen. Nadat ik in een winkeltje op de hoek van de straat een SIM-card gescoord had met internet ben ik bij een cafeetje verderop gestopt voor een kopje koffie. Toen ik probeerde mijn internet aan te krijgen bleek dit echter niet te werken, dus ben ik weer teruggegaan naar de winkel. Ik weet niet wat de mevrouw achter de balie uiteindelijk gedaan heeft, maar schijnbaar heb ik nu 30 dagen lang elke dag 2GB internet – dit terwijl ik maar een kaartje met 4GB internet voor een maand gekocht had. Dikke prima wel. Nu kon ik eindelijk mijn Hanoi tour beginnen. Allereerst heb ik de St. Jozef Cathedral bekeken, dit is de belangrijkste katholieke kerk van Hanoi. Vervolgens liep ik met gevaar voor eigen leven richting het Hoan Kiem Lake, een legendarisch meer in het midden van de stad. Tijdens het wandelen leek het mij wel een goed idee was om te gaan videobellen, dit terwijl ik mij op straat tussen duizenden scooters – niet eens overdreven hier! – door probeerde te manouveren. Het verkeer hier is gestoord! Na een rondje meer en een aantal dingen rondom het meer bekeken te hebben besloot ik weer terug te gaan naar het hotel. In de avond heb ik wat in Old Quarter gegeten en besloot ik nog een avondwandeling te maken. Dit was erg leuk, omdat de locals ‘savonds danslessen en andere sportactiviteiten doen rondom het meer. Grappig om te zien. Op mijn weg terug naar het hotel besloot ik bij een lokaal tentje met mini krukjes nog een biertje te gaan drinken tussen de locals.

Dindag ochtend heb ik na het ontbijt mijn spullen opnieuw ingepakt, omdat ik van hotel ging wisselen. Het hotel waar ik verbleef had ik destijds maar voor 2 nachten geboekt en die waren voorbij, verlengen kon wel, maar ze hadden alleen maar een suite available. Gelukkig lag het nieuwe hotel – waar ik de komende week zal verblijven en ook nog samen met pap – vlakbij dit hotel en kon ik dan ook gewoon lopend hier heen. Na ingecheckt te zijn liep ik richting het Ho Chi Minh mausoleum. Vandaag had ik echter een enorme klunzendag en ben ik dan ook minstens 3 keer gestruikeld voor ik aankwam op bestemming. Na het mausoleum en de omringende gebouwen vanaf de buitenkant bekeken te hebben – ik wacht met dit soort dingen tot pap er is – vervolgde ik mijn wandeling naar bestemming onbekend. Toen ik voor een internationaal meeting center stond had ik geluk om de wisseling van de bewaking – allemaal heel officieel – mee te maken. Daarna kwam ik via de ambassadewijk bij de old flag tower en het militaire museum terecht. Toen ik aan het einde van mijn rondje museum was kwamen hier allemaal kinderklassen binnen lopen en heb ik nog even genoten van de vrolijkheid van deze schattige kindjes. Weer aangekomen in het hotel kreeg ik een videocall van Ainhoa, of beter mijn schoolkindjes die mij belden vanaf Ainhoa haar telefoon: “Madaaaam!! We miss you!! When will you be back?!”. Zo ontzettend lief! Op dit soort momenten mis ik Ghana echt enorm. In de avond heb ik weer wat in Old Quarter gegeten en heb ik onder het genot van een ijsje – ja I know lekker logisch als je het koud hebt – nog een rondje om het meer gelopen.

Woensdag was ik ontzettend moe en ben ik na het ontbijt dan ook nog even gaan slapen. Na weer ontwaakt te zijn besloot ik vandaag te gaan verdwalen en hopelijk leuke dingetjes tegen te komen. Dit begon al goed, want binnen 10 minuten stond ik midden op een marktje. Zoveel verschillende dingen en kleuren en geuren, dat kun je je in Nederland helemaal niet voorstellen. Na ruim een uur door het marktgebouw gelopen te hebben liep ik verder naar bestemming onbekend. Toen ik een brug zag besloot ik hier overheen te lopen, achteraf niet het beste idee, want de brug was op het voetpad minder stabiel en stevig dan verwacht en bijna een half uur aangezien deze over wegen, veldjes en 2 rivieren ging… Toen ik eindelijk veilig aangekomen was aan de andere kant van de stad besloot ik een andere route terug te gaan zoeken. Onderweg heb ik nog een tussenstop gemaakt bij een klein, maar zeker mooi onderhouden tempeltje. Na uiteindelijk een andere brug terug gevonden te hebben, bleek dat hier alleen maar auto’s en scooters overheen mochten… Omdat een taxi mij probeerde af te zetten besloot ik dan, desondanks dat ik dit toch wel gekkenwerk vond, toch maar achterop een scooter te springen. 10 minuten later stond ik weer bij het meer en hoewel ik het in het begin wel een beetje en vond, vond ik het ook een ontzettend gave local ervaring! Bij het meer heb ik geluncht en terwijl ik op een bankje zat met mijn koffie kwam er een local naar me toe met de vraag of ik Engels sprak. Ehm yes… Hij was bezig met Engels leren en wilde dit graag oefenen, maar de lokale bevolking spreekt niet tot nauwelijks Engels, of ik het goed vond als hij erbij kwam zitten. Ja hoor! Ruim een half uur later kwam een vriend van hem er ook bij en iets daarna ben ik doorgelopen. Grappige ervaring en leuk om op deze manier iemand te kunnen helpen! In de avond heb ik een pizzeria gevonden – cultuurbarbaar I know! – en na een chill avondje in het hotel ben ik lekker gaan slapen.
Vandaag is het alweer mijn 4e dag in Vietnam en over 2 dagen komt pap mij vergezellen. Ondanks dat ik mij heel goed vermaak zelf, vind ik het natuurlijk ontzettend leuk om pap na zo’n lange tijd weer te zien en de avonturen die we tegemoet zullen gaan te mogen delen! En te kijken hoe het oversteken in deze chaos hem af gaat haha. Het is en blijft echt ongelofelijk hoeveel scooters hier rijden en wat ze allemaal bij zich dragen. Soms hebben ze gewoon 30 dozen achterop! Of de wereld aan bloemen of fruit… ik blijf me hierover verbazen!

Veel liefs uit de stad van de duizenden scooters!