Week 24: Manila, Banaue en Coron

Time flies! Zo erg dat ik gewoon niet aan mijn blog toegekomen ben afgelopen week, slecht!! Toch ga ik een poging doen om deze week alsnog te bloggen. So many impressions again en leuke en fijne dingetjes en natuurlijk MOMMY!

Donderdag avond rond 11u vertrok ik samen met Nannie vanuit Manila, voor een paar daagjes Banaue. Banaue is een plaatsje in het noorden in de bergen, bekend om zijn prachtige rijstterrassen. We gingen ervanuit dat rond dit tijdstip het verkeer in en rondom Manila prima te doen zou zijn, echter bleek dit enorm tegen te vallen en hebben we meerdere keren in de file gestaan of moeten omrijden. 13 uur later kwamen we rond lunchtijd eindelijk aan in het koude Banaue. Ik was even vergeten hoe kou voelde. Na een tosti gingen we het stadje bekijken. Kei leuk hoe lokaal dit was! Ik moet bekennen dat ik aardig verwend begin te worden wanneer het aankomt op mooie uitzichten en ‘prachtige’ dingen, maar het lokale leventje verveeld niet. Hier blijf ik elke keer weer opnieuw van genieten. Zo leuk om te zien hoe iedereen dingetjes anders doet en de kindjes te zien spelen. Omdat Banaue nog niet heel toeristisch was, kreeg ik als blondje overigens ook weer zeeën van aandacht en vonden alle kindjes het fantastisch om hallo te zeggen en te gaan zwaaien – en zelfs eventjes te spelen als dat kon. Na een rondje in het dorpje (met maximaal 50 huisjes) liepen we via een veel te eng bruggetje richting Town Hall voor een local show. De show zelf vond ik enorm tegenvallen. Het zou een weergave moeten geven van de lokale stammen in Banaue en omgeving en hun manier van kleden en dansen, maar emotie was ver te zoeken. Binnen no time was ik dan ook afgeleid en genoot ik van 3 kleine jongetjes buiten die de show al meerdere malen gezien hadden en vrolijk aan het naspelen waren met de grootste (ondeugende) grijns op hun gezichtjes. Na de show aten we nog wat in een lokaal restaurantje, voor we terugliepen naar ons hostel, waar we nog sociaal gedaan hebben met een Spaans meisje en een Zwitsers/Nederlandse jongen, voor we eindelijk gingen slapen.

Vrijdag stonden we optijd op, om naar de hotsprings te gaan. Mattie, de Zwitsers/Nederlandse jongen van gisteravond, zou mee gaan en rond 10 uur stapten we in de auto. Na een prachtige rit stopten we bij de toerist office van het volgende dorpje, voor onze verplichte gids naar de hotsprings. Om bij de springs te komen moesten we eerst ruim een half uur door de rijstvelden lopen, wat een straf. Zooooo veel verschillende kleuren groen. Wat was dit prachtig! Ondanks dat ik al rijstterrassen gezien had in Vietnam met papa, vond ik deze toch ook wel heel indrukwekkend. In tegenstelling tot de rijstterrassen in Sapa, welke bruinig waren ivm het seizoen, waren deze terrassen groen. De ene nog groener dan de andere. Adembenemend mooi! Via de rijsterassen bereikten we de hotsprings en een riviertje. De springs zelf waren niet geweldig, erg klein en het water was troebel, maar wel lekker warm. Aangezien het niet heel warm was in Banaue en omgeving was een warm bad op zich best welkom. Omdat ik toch graag tegenstrijdig ben en stiekem ook wel kan geniet van de kou, besloot ik nadat we klaar waren bij de hotsprings, mijzelf af te spoelen (en koelen) in het ijskoude riviertje ernaast. Classic weer. Nannie verklaarde me voor gek met deze temperaturen. Heb toch nog wel Nederlands bloed in me. Weer terug bij het hostel hebben we nog wat gechillt en gesocialized met de mensen daar, voor we op aanraden van hostelgenootjes pasta gingen eten bij “Le Bistro”. Goede tip! Na het eten speelden we nog een spelletje bij het hostel, voordat Nannie ging slapen en ik dat ruim een uur later nadat ik uitgebeld was met An ook deed.
Zaterdag stonden we rond 6 uur op om terug te gaan naar Manila. De terugweg was een stuk beter te doen dan de heenweg en 9u later stonden we weer in Manila. Nannie volledig onder de indruk dat ik de gehele route terug, plus het rotste stuk van Manila, even leuk gereden had. Na een heerlijk warme douche ging Nannie een vriend meeten en belde ik chillend vanaf bed met pap en mam, voordat ik richting town ging om met Eunice, voetbal maatje, te meeten. We zouden wat gaan eten bij Frankies, ook hier hebben ze al heel goed mn kipverslaving door, maar daar stond helaas een ellendig lange rij. Omdat we toch beide wel honger hadden, besloten we maar ergens anders te eten. Eu bleek gelukkig net zo westers als ik ben en leidde ons keurig netjes naar een Italiaan. Na het eten liepen we door naar een Duitse bar voor voetbal en gezelligheid. Perfect avondje!

Zondag had ik een lui lekker dagje ingepland. Na heerlijk uitgeslapen te hebben en gebruncht te hebben met Ryan liep ik richting de Mall (5 minuutjes) voor Starbucks en een rondje Mall. Ruim 2 uur later vond ik het wel weer leuk geweest en ging ik terug naar huis, waar ik heerlijk vanaf bed, onder genot van airco, eindelijk weer even gezellig bijpraatte met Ellie aan de telefoon. Nadat we hadden opgehangen pakte ik mijn tas in, deed ik nog even sociaal thuis en was het dan eindelijk tijd om naar het vliegveld te gaan. Aangekomen op het vliegveld appte mama dat ze al door de douane was en een half uur later werden we eindelijk weer reunited!! Wat fijn om mamsie eindelijk weer te zien! Nannie en Val brachten ons vanaf het vliegveld naar ons hotel, waar we eerst gezellig bijpraatte en onze spullen uitpakten, voordat het tijd was om wat te eten. Na het eten stopten we nog bij het barretje naast het hotel voor een drankje en een potje pool en daarna was het bedtijd.

Maandag mocht ik lekker uitslapen, omdat mam een jetlag had. Rond 11 uur genoot ik van een Nederlands broodje kaas, welke nog in mams tas zat en na een heerlijke douche besloten we richting BGC te lopen. BGC is een van de mooiere en nieuwere wijken van Manila en lijkt dan ook erg westers. Met Googlemaps liepen we richting BGC. Je zou denken dat dat goed gaat, echter zijn Googlemaps en Manila geen vrienden denk ik. Of de mensen hier wandelen niet, dat kan ook nog. Halverwege leek het maps namelijk wel een goed idee om ons een snelweg over te laten steken… kan allemaal hier. Met enige vorm van angst is het zowaar gelukt en belanden we safe en sound in BGC, waar we allereerst genoten van pannenkoekjes bij the Panecakehouse. Welkom in the States, uhhh Manila, mam haha. Na een lekkere lunch genoten we nog wat van het relaxte sfeertje in BGC en namen we, op aandringen van mam, een pedicure. Misschien niet een heel gek idee, want mijn rode teentjes vanuit Cambodja waren niet heel rood meer en wel aan vervanging toe. Met weer vertoonbare voetjes (en handen voor mam erbij) liepen we richting Frankies, voor een tweede poging tot kip. Deze keer stond er geen rij, waardoor ik zowaar toch de famous Frankies wings kreeg. Yummy. Erg Filipijns is het allemaal niet, maar Manila heeft ook weinig cultuur te bieden – dit wordt bevestigd door mijn lokale contacten. Met een goed gevulde maag pakten we een Uber terug naar ons hotel, waar we nog met pap belden voor het tijd was om naar Sparta te gaan. Voor de training dronken we nog een koffie met Eu en een vriendinnetje en daarna was het tijd om weer aan de bak te gaan. Vandaag werden jongens en meisjes helaas gescheiden, waardoor het niveau nog lager lag dan vorige week. Ondanks dat ik het heel leuk en fijn vind om te voetballen, vind ik het wel jammer dat ik hier weinig leer. Wat wel erg fijn was, was dat Eu en ik eindelijk samen een goaltje hadden vandaag, wat we al 3 trainingen probeerden. Een ander pluspuntje aan het lage niveau was mijn award for meest opvallende speler van de avond – nee broer, niet omdat ik mensen had neergemaaid! Deze keer zowaar echt voor mijn ‘voetbalkunsten’ (of gebrek aan Aziatische voetbalkunsten, kies maar).

Dinsdag ochtend stonden we optijd op, omdat we naar Coron zouden vliegen. Na een ontbijtje bij Starbucks bestelden we een Uber naar het vliegveld, waar we zoals old times ruim optijd aankwamen. Het is dus toch nog mogelijk haha. Het vliegtuig was enorm klein, maar wel comfortabel met veel beenruimte. Na een kort vluchtje (ongeveer een uurtje) kwamen we aan in Coron. Dit was bijna alsof we teruggingen in de tijd. Het vliegveld was echt enorm klein en de bagage werd met bonnetjes met de hand uitgedeeld. Kei leuke ervaring wel! Vanaf het vliegveld namen we een busje naar het hotel en liepen we wat door het stadje en de haven. Vanaf de haven hadden we super mooie uitzichten en het stadje had een heerlijk cultuurtje en sfeertje. Ik vond het een beetje een mix tussen Afrika en Azië. Omdat de Filipijnse keuken niet heel goed bekend staat (ik zal niet te veel in de details treden, maar ze zijn hier dol op ingewanden en embryo’s) besloten we wederom een westers tentje te zoeken. Dit was hier wat lastiger in Manila, aangezien Coron nog niet erg toeristisch is. Gelukkig vonden we een plekje met BBQ chicken, dus besloten we hier maar te eten.

Woensdag hadden we een boottripje geboekt. Aangekomen in de haven, begon het klim en klauterwerk weer. Nadat we over 4 boten geklommen waren, zaten we eindelijk op onze Banga (boot). Hier moesten we nog ruim een half uur wachten en waren we getuige van hoe varkentjes hier vervoerd worden naar de slacht – ze werden van een bootje het water in gegooid, waarna ze de kant werden opgetrokken en vervolgens in een veel te klein hokje werden gestopt achter een scootertje – Kei zielig! Wat een geschreeuw! Daarna was het eindelijk tijd om uit de haven te vertrekken voor onze eerste stop: de twin lagoon. Dit zijn twee prachtige meren waarin zoet en zout water samen komen. Na een klim naar de top genoten we allereerst van de asociaal mooie uitzichten. Zoveel tinten blauw en groen. Echt prachtig! Het leek wel alsof we plaatjes aan het googlen waren! Daarna liepen we door naar het tweede meertje, welke voornamelijk zoet was, waarin we tijd kregen om te zwemmen in het veel te heldere water. Wauw! Weer terug aangekomen op de boot was het tijd voor de tweede stop: Kayagan lake. Een van de schoonste meren van Azie. Ook hier was het water weer prachtig helder en genoten we van de visjes, maar deze vond ik minder indrukwekkend. Vanaf Kayangan lake gingen we door naar Coral Garden om te snorkelen tussen de koraalriffen en visjes. Ondanks dat ik de riffen prachtig vond en het water zo ontzettend helder was, waardoor alles goed zichtbaar was, was ik hier niet heel erg onder de indruk en vond ik bijvoorbeeld Egypte mooier. Na Coral Garden was het tijd voor lunch op een onbewoond eilandje met veel te witte stranden, waar we na het eten nog even lekker mochten uitbuiken. Vanaf het eilandje gingen we verder naar Skeleton Wreck. Hier ligt een stuk Japans schipwrak uit de tweede wereldoorlog. Met een snorkel is dit echter niet heel handig en het was erg druk op deze locatie, wat jammer was. Maar toch leuk om gezien te hebben en om met veel moeite richting het schip te duiken met een snorkeltje. Na de Wreck was het tijd voor onze laatste stop. Op dit moment waren we er echter wel een beetje klaar mee en waren we dan ook blij toen er een klein lokaal bootje voorbij kwam welke drankjes verkocht aan de boot. We besloten dan ook maar op de boot te blijven en hiervan te genieten. Weer terug in de haven werden we nog getrakteerd op een prachtige zonsondergang en was ik weer lekker onhandig bezig. Wederom moesten we via bootjes terug klimmen, dit ging allemaal heel soepel totdat ik via een muurtje de haven op moest klimmen en mijn slipper het water in viel. Typische Kim actie zeggen we dan maar en iets met mama’s genen… haha! Gelukkig was onze gids zo handig en lief om mijn slipper uit het water te vissen. Weer terug bij het hotel liepen we naar een rooftop barretje om wat te eten en daarna was het bedtijd.

Morgen zal ik proberen om afgelopen week te posten. Ook afgelopen week is er weer voldoende gebeurd hebben we genoten van ontzettend mooie en fijne momentjes! Maar hierover in week 25 meer!

Liefs vanuit het paradijselijke Palawan!