Week 18: Saigon, Tet en Phnom Penh

Another day, another adventure! Inmiddels leef ik ook weer in 2018, het blijft bijzonder om midden Februari pas een nieuwjaar te hebben. Om in het nieuw jaar, nieuwe uitdaging, nieuwe avonturen thema te blijven: “Sues’day (of: hallo) vanuit Phnom Penh, Cambodja”. Na bijna 5 weken Vietnam ben ik afgelopen week toch maar eens de grens overgestoken naar het net zo zonnige en warme Cambodja en tot dusver bevalt het hier prima.

Terugkomend bij het nieuwe jaar vertrok ik donderdag avond samen met Daniel (mijn Canadese maatje uit het hostel) richting Times Square – ja het stadsplein in Saigon heet daadwerkelijk Times Square – om tussen de locals 2018 in te luiden. We hadden eerder op de avond nog een uitnodiging gekregen voor een veel te dure fancy rooftop party, maar besloten om hier vriendelijk voor te bedanken en lekker het vuurwerk te gaan bekijken op Times Square tussen de lokale bevolking. Rond kwart voor 11 Daniel en richting Times Square en gingen we net als de locals op de grond zitten wachten tot het vuurwerk eindelijk begon. Om 12 uur was het dan zover bekeken we het vuurwerk terwijl we wel een beetje moesten lachen om de “ooohhh” “ahhhh” “wowww” geluiden. Het was een kei rare, maar ook kei leuke ervaring om tussen de locals half-februari het nieuwe jaar in te luiden. Na een half uur was de vuurwerkshow voorbij en liepen we terug naar het hostel. Omdat iedereen naar het plein gekomen was per scooter duurde dit iets langer dan gepland aangezien we zoals vanouds eerst weer duizenden scootertjes moesten ontwijken haha. Aangekomen bij het hostel ontmoetten we Nannie (een meisje uit de Filipijnen die net aangekomen was), waarmee we daarna nog 2018 gevierd hebben in de barstreet achter ons hostel.

Vrijdag besloot ik na het ontbijt om via het water richting het centrum te gaan wandelen. Zo druk als het gisteravond was, zo rustig was het vandaag weer en soms had ik complete straten voor mijzelf. Ondanks dat ik de spookstad niet zo heel leuk vond, besefte ik mij wel heel goed dat dit een zeer unieke ervaring is in de anders altijd drukke Vietnamese hoofdstad. Omdat het vandaag heel warm was besloot ik, toen ik eenmaal aangekomen was in het centrum, eerst maar verkoeling te gaan zoeken bij Starbucks met een ijskoffie en airco. Daarna ben ik doorgelopen naar Times Square waar 1000 Aziaten fotoshoots aan het houden waren, grappig om te zien. Vanuit Times Square liep ik door naar een lokaal parkje waar allerlei stalletjes en springkussen stonden. Na een uurtje had ik het wel weer gezien en besloot ik dat ik wel klaar was met Saigon, dus ben ik langs een busmaatschappij gelopen om het eerste beste ticket naar Cambodja te boeken: zondag 12.30. Daarna heb ik nog wat gegeten bij een rooftopbar vlakbij mijn hostel en de rest van de avond heb ik gezellig gedaan met Daniel en Nannie bij de hostelbar.

Zaterdag ben ik samen met Daniel op pad gegaan. Daniel had nog niet heel veel gezien van Saigon, dus besloten we om maar een “Saigon in een notendop” tour te doen onder mijn begeleiding: Market, Times Square, Saigon Opera House, Notredame de Saigon en de Old Postoffice. Op het plein van de Old Postoffice zit een MacDonalds en tot mijn grote vreugde stelde Daniel voor om hier wat te eten. Nuggies time it is! Na de Mac liepen we terug naar ons hostel, waar Daniel wat is gaan relaxen en ik met mam gebeld heb. Daarna heb ik nog local kebab gegeten – was best prima – en genoten van een mini draken showtje in de straat, voor ik naar de hostelbar ging. In de hostelbar waren vanavond 2 locals: een moeder en dochter. De moeder was overigens al 60 en stond met de grootste grijns ooit te poolen en te dansen ‘like there was no tomorrow’ echt priceless! Best thing ever! Iedereen genoot met volle teugen van dit gezellige gezelschap. Richting het einde van de avond waren we Nannie kwijt en besloot ik haar te gaan zoeken, omdat ik haar in de bar niet kon vinden liep ik naar beneden om daar te kijken, echter belde op dat moment Anniek en heb ik eerst nog ruim een uur buiten zitten bellen toen Nannie ineens aan kwam lopen: perfecte multitasking. Samen met Nannie ging ik weer terug de bar in en daarna zijn we nog uit gegaan met de rest van de groep, omdat het mijn laatste avond was.

Zondagochtend kwamen Nannie en Daniel heel lief met me ontbijten en afscheid nemen. Na het ontbijt pakte ik mijn tas in en vertrok ik naar het busstation (3 minuten verderop). In de bus bleek ik naast een Nederlandse jongen (Maarten) te zitten. We praatte wat over ons leven in Nederland, onze avonturen in Vietnam en voetbal en voor we het wisten waren we op de grens aangekomen. Dit was een best wel bijzonder gebeuren. In de bus hadden we de visum formulieren al ingevuld en de gids betaald, dus eigenlijk gingen we ervanuit dat de gids dit wel zou regelen, echter was dit niet het geval en moesten we zelf de bus uit. Allereerst liepen we via een klein gebouwtje de Vietnamese grens over en kregen we hier in ons paspoort een stempel dat we Vietnam uit gingen, daarna moesten we de bus weer in welke 1 minuut later stopte voor “duty free” en lunch… Na de lunch gingen we per bus verder naar de Cambodjaanse grens (1 minuut) waar we wederom de bus uit moesten en een klein gebouwtje binnen gingen. Ik gaf mijn paspoort aan de man achter de balie, moest mijn vingers op een apparaatje leggen voor vingerafdrukken, kreeg een nieuwe stempel en mocht met mijn paspoort weer terug de bus in. Grappig om op deze manier een grens over te steken, wat hebben wij het dan eigenlijk toch makkelijk in Europa. Rond 19u kwamen we aan in Phnom Penh waar Maarten met zijn hotel taxi wist te regelen dat deze mij eerst zou afzetten bij mijn hostel, erg fijn! Aangekomen in het hostel was ik onder de indruk van hoe mooi en luxe dit hostel was. Een rustig barretje/restaurantje buiten aan het zwembad, een fijne lobby en mijn hostelkamer was enorm ruim, super chill! Nadat ik mijn spullen in mijn kamer gezet had liep ik richting het barretje/het zwembad, waar ik vanuit een ligstoel voetbal gekeken heb.

Maandag ochtend werd ik wakker van mijn wekker en waren blijkbaar al mijn kamergenootjes al in alle rust vertrokken, ideaal. Na een ontbijtje aan het zwembad ging ik samen met Maarten de stad verkennen. Onze eerste stop was een ATM. Het geld hier is bijzonder, aangezien in principe alles in dollars betaald kan worden, tenzij het minder dan een dollar is, dan wordt de Cambodjaanse Riel (1 dollar is 4000 riel) gebruikt. Vanaf de ATM liepen we door naar een telefoonwinkel waar we een simcard kochten. Na een ijskoffie vertrokken we met cash en een telefoon met 4G richting het Royal Palace en de Silver Pagoda waar we 40x de entree moesten betalen die de locals betaalden ($10 totaal), vooruit maar. Het Royal Palace bestond voornamelijk uit een grote tuin gevuld met verschillende tempels, maar was mooi om te zien. Ondanks dat het wel redelijk druk was, wisten we de groepen toeristen goed te ontlopen en konden we in rust alles bekijken. Bij de Silver Pagoda stond een hele groep monniken te poseren voor de foto, dit vond ik erg leuk, omdat ik nog niet eerder monniken gezien heb in Azië. Nadat ze klaar waren besloot ik om met 2 aardige monniken op de foto te gaan, ik wist niet dat je ze niet mocht aanraken dus toen ik iets te dichtbij kwam voor de foto leverde dit grappige taferelen op: OEPS. Vanaf het Royal Palace wilden we richting de Waterfront gaan, een bekend en mooi stukje in Phnom Penh. Wederom een first voor mij, we zouden hier per tuk-tuk naar toe gaan. Echter hadden we de locatie niet goed doorgegeven, dus belanden we uiteindelijk buiten de stad in een lokale buurt. Omdat ik erg nodig moest plassen en we toch ook wel honger kregen besloten we naar een bakkertje te gaan. Dit bakkertje was echter zo lokaal dat er geen zit gedeelte was en dus ook geen toilet. Gelukkig zijn de mensen hier super vriendelijk en behulpzaam, dus toen ik vroeg of er een toilet was werd ik meegenomen naar de fabriek/het magazijn waar een toilet zat. Vanuit het bakkertje kwamen we terecht bij een oud stadion waar een groep jongens voetbaltraining had, hier zijn we even gestopt om te kijken. Daarna liepen we nog een stuk verder de wijk door en kwamen we langs een schooltje die net uit was, we besloten hier naar binnen te gaan, omdat we toch wel benieuwd waren hoe de scholen in Cambodja er uit zouden zien. Aangekomen op het schoolplein werden we vriendelijk begroet door nieuwsgierige kindjes die gingen giechelen en zwaaien, maar niet echt dichtbij durfden te komen eigenlijk. Grappig hoe verschillende dit is met Afrika waar je direct besprongen zou worden door een horde enthousiaste kinderen. Na het schooltje pakten we een tuk-tuk terug richting mijn hostel waar we in een mall wat zijn gaan eten (nee niet eens cultuurbarbaar deze keer, gewoon netjes fried rice met kip) op het foodcourt. Toen we na het eten de rest van de mall nog gingen verkennen kwamen we nog een bios tegen en omdat een kaartje maar $2.50 was besloten we maar naar de film te gaan welke in het Cambodjaans gesproken was en in het Chinees en Engels ondertitelt… Helaas was de film erg slecht! Op de weg terug naar het hostel leerden we over jungle trials in Cambodja. Er werd een man in elkaar geslagen door een groepje mannen, omdat deze was gepakt voor zakkenrollen en de politie hier corrupt is. Aan de ene kant heftig, aan de andere kant is dit wel een goed controlemechanisme, want ik denk oprecht dat het zonder dit soort praktijken hier enorm uit de hand zou lopen wat betreft stelen etc.

Dinsdag ochtend ging mijn wekker al vroeg omdat we vandaag naar de S21 prison zouden gaan. In de prison sloeg mijn vrolijke en opgewekte humeur al snel om naar een ontzettend naar gevoel. Voor mensen die niet veel weten van de Cambodjaanse geschiedenis, hier een korte samenvatting: tijdens de Vietnamoorlog is Cambodja ook slachtoffer geworden van de vele Amerikaanse bombardementen. Door alle ellende en de onstabiele situatie wist de Rode Khmer (militante communistische tak van een politieke partij) de macht over te nemen en pal na de Vietnamoorlog moest iedereen zijn persoonlijke bezittingen inleveren en moesten zij de stad verlaten om op het platteland te gaan werken. Alle ‘slimme’ mensen of elke vermeende tegenstander van de Rode Khmer werd, tezamen met zijn/haar gehele familie, uitgemoord. In de S21 prison werden zij eerst compleet gemarteld en moesten zij de Rode Khmer – die behoorlijk paranoïde was – namen geven van hun vermeende contactpersonen bij de CIA of KGB. Niet alleen mannen zaten hier vast, maar ook vrouwen en zelfs jonge kinderen. In de gevangenis zitten nog allerlei bloedspetters, zie je de bedden waarop mensen mishandeld werden, het martelmateriaal, de gevangeniscelletjes en zie je complete fotoreportages van de slachtoffers en de martelingen. Met een enorm brok in mijn keel en tranen in mijn ogen liep ik met de audiotour alle gebouwen en kamertjes van de S21 gevangenis, wat overigens daarvoor diende als school, door. Wat een walgelijke geschiedenis! Vanuit de gevangenis werden mensen, nadat zij een “bekentenis” hadden afgelegd naar de Killingfields gereden. Rond 14u waren we klaar in de gevangenis en besloten we om van de ene hel door te gaan naar de andere hel. De Killingfields liggen net buiten de stad, dus we pakten een tuk-tuk om hier te komen. De Killingfields ligt vol met massagraven en was voor veel mensen de laatste stop. Vaak dezelfde nacht werden de gevangen in de velden vermoord. Hiervoor werden geen kogels gebruikt, omdat deze te duur waren en te veel lawaai maakten, maar het moorden gebeurde met scheppen die in schedels geslagen werden, bamboestokken of andere gruwelijke manieren. Ook bij de Killingfields besloten we weer een audiotour te nemen, omdat je op deze manier de geschiedenis echt tot je kan nemen en ook verhalen van slachtoffers of van een van de weinige overlevenden hoort. Na een korte introductie en een rondje aan het meer kwamen we aan bij het eerste massagraf waar 450 lijken in zijn gedumpt. Het gevoel van verslagenheid wordt hier echt onkenbaar. Net als je denkt dat het niet gruwelijke kan, neemt de tour je mee naar de beruchte “Killing tree”. Dit is de boom waarop baby’s voor de ogen van hun moeders werden doodgeslagen onder het mom van “als je onkruid wilt verwijderen, moeten ook de wortels meegenomen worden”. Walgelijk! Het is ondenkbaar hoe mensen zulke gruwelijke dingen kunnen doen! Vanaf de boom lopen we nog via de paden de velden door waar je regelmatig oude kledingstukken en botresten ziet liggen in de aarde. Aan het einde van de tour kom je bij het monument dat is opgericht ter nagedachtenis aan de duizenden vermoorde mensen en waarin duizenden gevonden schedels en botten bewaard liggen. Vol ongeloof en woede hebben wij een aantal minuten voor dit monument gestaan en daarna hebben we de velden achter ons gelaten, iets wat deze mensen hier helaas nooit de kans voor gekregen hebben. Het meest bizarre van dit alles is misschien nog wel om te beseffen dat dit alles zich van 1975-1979 heeft afgespeeld en dat er vandaag de dag nog steeds zulke gruwelijke dingen in de wereld gebeuren. Ondanks dat het een erg zwaarbeladen dag was en dit alles heel moeilijk was om te bevatten, ben ik ontzettend blij dat ik dit gedaan heb en heeft dit mijn respect voor de Cambodjaanse bevolking, die zo open en vriendelijk hun leven weer heeft opgepakt, nog verder vergroot. Nu ik hierover schrijf krijg ik gewoon wederom een brok in mijn keel en kippenvel. Na al deze gruwelijkheden hebben we in de avond nog wat gegeten en een biertje gedronken in een lokaal barretje, waar de mensen zoals gewoonlijk ontzettend vriendelijk en lief voor ons waren.

Vandaag besloot ik om na een lange tijd maar weer eens een dagje rust te pakken, uit te zoeken waar ik de komende paar dagen heen ga (samen met Maarten) en heb ik gezwommen. Dit had mijn lichaam echt even nodig. Morgen gaan we per bus (ongeveer 4/5 uurtjes) van Phnom Penh naar Kampot en vanaf daar gaan we 27 februari naar Monkey Maya beachresort. Een acommodatie met leuke hutjes aan zee waar je in het donker kunt kajakken tussen lichtgevende plankton. 1 maart zullen we vervolgens vanaf Sihanoukville (40 minuten verderop) naar Siem Reap vliegen.

Liefs vanuit dit heerlijk relaxte hostel in het aangenaam warme Phnom Penh.